Mi casa

Toen Huize H net te koop stond stortte ik mij vol overgave op Funda. Ik zag daar énige stulpjes voorbij komen, meestal ver boven budget en droomde wat weg. Dan schafte ik eens een Staatslot aan en droomde nog wat verder, meestal tot en met de 10^e van de maand, waarna ik weer met een smak op de grond terecht kwam als het winnende lot niet het mijne bleek.

Geen nieuw huis kopen voordat je het oude kwijt bent, sprak de verstandige vrouw in mij. Wat huizen betreft is het dus niet als met die oude schoenen die je niet weg moet doen, voor je een nieuw paar hebt. Nieuwe schoenen kun je als vrouw altijd aanschaffen natuurlijk, negeer verder ieder gezegde daarover.
Huizen daarentegen kun je beter eerst kwijt zijn, voor je nieuwe aanschaft. Waarop ik maanden niets deed op het gebied van huizenjacht. Maar op het moment dat Huize H verkocht was, stortte ik mij direct weer vol overgave op Funda.

Ik bezichtigde een huis waar ik mijzelf wel zag wonen, dichtbij het bos en met een uitzicht over de weilanden. Voor het gemak blokte ik even de gedachte aan de grote verbouwing die nodig was om er een fatsoenlijk woonhuis van te maken, inclusief bijbehorend prijskaartje. De aannemer die ik een tweede bezichtiging meenam, zag ik al hoofdschuddend naar het huis kijken voordat we binnen waren. En toen hij na bezichtiging de prijs hoorde, rolde hij nogal met zijn ogen. Het teken waardoor de verstandige vrouw in mij de knoop doorhakte, dit werd niet mijn huis.

Een paar dagen later zag ik een nogal knus huis voorbij komen op Funda, dat binnen mijn budget lag, waar ik een bezichtiging plande. Zus had spontaan even tijd gemaakt en stond mij daar op te wachten om mee te gaan kijken. Voor de deur bespraken we vast even de buurt, die helemaal goed voelde. Terwijl we door de makelaar binnen gelaten werden, liep er net een stel de trap op, waarna hij ons liet ons weten meerdere bezichtigingen op een dag te hebben gepland. Aangezien ik hoge nood had besloot ik eerst het toilet even te bezichtigen, wat direct een opgelucht gevoel gaf. Het huis zag er netjes afgewerkt en knus uit en zoals dat vaak gaat, vooral bij vrouwen vermoed ik, het vóelde ook als een fijne plek om te wonen.
De makelaar werkte ons na de bezichtiging snel de deur uit, waarna een volgend stel kijkers binnen werd gelaten. Zus en ik liepen nog even door de buurt en bespraken onze bevindingen, die zeer positief waren. Eenmaal terug in de straat zagen we nog net dat er weer nieuwe kijkers voor het huis stonden. Het was nog lang geen Open Huizen dag, maar de animo voor dit huis deed anders vermoeden. Wat mij weer deed vermoeden dat ik niet lang moest wachten als ik een bod zou willen uitbrengen. In de auto terug naar kantoor belde ik mijn zwager met deze bevindingen en zei ik meer tegen mezelf dan tegen hem dat ik maar snel een bod moest uitbrengen.
Diezelfde middag nog belde ik de makelaar en bracht een bod uit. En na wat handjeklap over en weer had ik aan het einde van de dag zomaar een huis gekocht!

De volgende dag bedacht ik mij dat het toch wel enigszins apart was dat ik nu zelf ook zomaar een huis had gekocht waar ik maar één keer voet over de drempel had gezet. Gelukkig vonden de huidige bewoners het meer dan prima dat ik een dag later nog even kwam kijken. Mijn ouders had ik even op de hoek laten wachten maar waren na aankondiging ook meer dan welkom. En zo kregen we een uitgebreide rondleiding in mijn nieuwe huis, door het leuke stel dat er woonde. En met een nog blijer gevoel vertrok ik weer uit het huis dat ik straks mijn huis zou mogen noemen. Ik moet er nog even op wachten maar in februari krijg ik officieel de sleutel overhandigd.

En voor die tijd, heb ik hier meer dan genoeg te doen. Ik stort mij nu eerst op het Marie Kondo principe; het ontspullen. Dan hoop ik dat het mij lukt om minimaal de helft van mijn spullen kwijt te raken, om de helft die mee mag tijdelijk in een opslag achter te laten.

Al weet ik dat het best even slikken zal zijn als ik straks definitief de deur van Huize H achter mij sluit, ik geloof ook dat ik mijn hart al een beetje heb verloren aan mijn toekomstige huis. En in de tussentijd gluur ik er regelmatig even binnen, via Funda dan, nu het daar nog te bezichtigen is. In gedachten richt ik het alvast een beetje in en zie ik mijzelf daar heerlijk zitten, op een nieuwe bank met m’n oude kater en de lapjespoes.