Tussen hoop en vrees

De afgelopen weken heb ik getracht het conflict tussen Rusland en Oekraïne te begrijpen. Ik vond én vind het verdomde ingewikkeld. Zelf ben ik nogal conflict vermijdend, als het even kan blijf ik er verre van. Maar om dit conflict kun je niet heen, het is er en wordt alleen maar erger.

Wat weet ik nou helemaal van Rusland en Oekraïne, vroeg ik mij af. Rusland staat voor mij voor Moskou, het Klemlin, het Rode Plein, Poetin met ontbloot bovenlijf op een paard, ruimte reizigers en matroesjka’s. Van Oekraïne ligt mij vooral het songfestival nummer nog vers in het geheugen de knappe voetballer Evgeniy Levchenko, Victoria Koblenko; maar bovenal de kernramp van Tsjernobyl. Zo maar een paar tegenstrijdigheden.

Natuurlijk was er de dreiging, kolonnes legervoertuigen vol militairen trokken richting Oekraïne. Bangmakerij, werd er geroepen. Tot vanmorgen het nieuws kwam dat de Russen Oekraïne binnen waren gevallen. Poetin is de oorlog begonnen tegen Oekraïne.

Mijn maag draait om bij het zien van de beelden die via de nieuwskanalen binnenstromen, het horen van de angst bij de mensen, het huilen van de kinderen. De exodus van Oekraïners is begonnen. Wat kun je doen; vechten, vluchten of bevriezen. Ik vermoed dat ik het laatste zou doen, mijn hart zou het ter plekke zou begeven van angst. Blijven lijkt geen optie, vluchten brengt zo veel angst en onzekerheden met zich mee en vechten staat vermoedelijk aan zelfmoord. Inmiddels begrijp ook dat de mannen het land niet meer uit mogen en zich beschikbaar moeten stellen om te vechten.

Het hoofd van Poetin is waarschijnlijk dat wat je ziet als je zoekt op narcist. Hoe kan deze man slapen ’s nachts? Hoewel man, dit woord is hij niet waard. Dit kun je niet anders omschrijven dan een monster. Wanneer je verantwoordelijk bent voor zó veel onnodig geweld, zo verschrikkelijk veel mensen in doodsangst laat leven. Wetende dat zij huis en haard achterlaten op de vlucht slaan, niet wetende of de plek waar zij terechtkomen veilig zal zijn. Niet wetende óf ze het gaan redden, familie en vrienden ooit nog terug zullen zien.

Mijn hart gaat uit naar al die mensen die nu getroffen zijn door al het geweld (óf zich hebben laten brainwashen) door Poetin. Zowel Oekraïners als Russen, die er nooit voor hebben gekozen om met elkaar in conflict te leven. Die het conflict op een heel andere manier op hadden willen lossen. Volwassen mensen, die het gesprek met elkaar aan hadden kunnen gaan, compromissen sluiten, water bij de wijn en accepteren dat je aan de ene kant iets wint en aan de andere kant iets kunt verliezen. Maar nu, nu verliest iedereen.

Ik voel mij machteloos. Er is zo weinig dat ik kan doen en al wat ik schrijf doet niets voor al deze mensen die op dit moment moeten leven in deze angst. Hoe kan het toch zijn dat wij, met zo veel meer als hij, dit monster niet kunnen stoppen. Natuurlijk besef ik dat er veel belangen meespelen. Maar mijn simpele brein blijft erbij dat wij, met zoveel meer als hij, toch zouden moeten kunnen winnen. Op z’n minst hém uit kunnen schakelen. Misschien dat ik morgen het Jeugd Journaal kijk, dat mij in Jip en Janneke taal kan worden uitgelegd waarom hij sterker is dan wij.

Wat ik wel besef is dat het enige dat ik nu kan doen is géven. Want dat er hulp nodig is, is overduidelijk. Het feit dat ik geboren ben in dit welvarende land, waar wij sinds 1945 vrij kunnen leven, maakt dat ik mij dankbaar en nederig voel.
Het enige dat ik nu kan doen is géven: ik geef.
Geef jij ook?

Rode Kruis
Stap 1 (rodekruis.nl)

Stichting Vluchteling
Doneer voor noodhulp (stichtingvluchteling.nl)