To the rescue!

Het KNMI had de belofte gedaan dat er zwaar weer om komst was, het voelde klam en benauwd maar we wilden toch nog even lekker een stuk wandelen over de hei, de meisjes en ik. Nou had ik van de week m’n voetbalschoenen wel weer aangehad maar zo’n avondje hollen achter een bal aan is eigenlijk niet genoeg beweging voor de hele week, waardoor ik mezelf dwing wat vaker naar buiten te gaan. Want buiten en bewegen werkt bij mij nou eenmaal beter dan binnen in een gymklasje met zo’n schreeuwend juffie ervoor. En naar buiten gaan met dit weer is nou ook weer niet zo’n straf, ook al is het met je gympen aan.

We liepen nog geen vijf minuten richting hei toen ik midden op het pad een duif zag zitten. Ondanks dat we met z’n drieën druk pratend aan kwamen lopen, verroerde de duif zich niet. Hij zat daar maar wat te zitten en deed niets. Heul sneu, vond ik dan. De meisjes wilden waarschijnlijk doen of ze de sneue duif niet gezien hadden en stug doorlopen maar wisten ongetwijfeld er geen ontkomen was aan het redden van de duif met mij erbij. Bij de aanblik van een sneu beest zet ik direct ‘Zuster Klivia’s witte kap met rode kruis’ op m’n kop en start de reddingsoperatie.

We besloten eerst te gaan lopen en als de sneue duif er op te terugweg nog zou zitten zouden we ‘m redden, mooi compromis. Ware het niet dat het KNMI toch gelijk kreeg en de regen binnen no time met bakken uit de hemel kwam. Bij het terughollen kwamen we de sneue duif midden op het pad weer tegen. Het was duidelijk dat hij vleugellam was, dus ik pakte hem op en zo liepen we verder, ik voelde z’n hartje bijna uit z’n borst kloppen, dus haast was geboden. Inmiddels aangekomen bij een van de meisjes op het balkon, belde zij met de dierenambulance en die verzocht ons de sneue duif zelf naar de vogelopvang te brengen. Zo zaten wij even laten in de auto richting vogelopvang. Daar aangekomen mochten we zelf een hokje kiezen waar het sneue duifje de nacht alleen moest doorbrengen, in afwachting op de echte reddertjes van de opvang. Terwijl ik het duifje voorzichtig in het hokje wilde plaatsen gleed ik bijna in de spagaat. Onder m’n sneaker kleefde het platgedrukte lijkje van een naaktslak. Oh my.

Een lang verhaal over hoe een animal rescue toch nog uitliep op een ‘Murder, She wrote’.