Time Out

Vandaag ben ik officieel drie weken ziek. Ik was wel eens ziek, een dag of hooguit twee, meestal door migraine. Maar zo lang nog nooit. Het is überhaupt lang geleden dat ik drie weken achter elkaar niet werkte. Lange vakanties waren nooit zo aan mij besteed, twee weken vond ik meestal lang zat. Op die paar keer dat ik een verre reis maakte na.

Een paar blogs terug beschreef ik de artsen die ik in die eerste week had gezien en hoeveel. Inmiddels ben ik gestopt met tellen. De assistentes die de telefoon aannemen bij de huisarts kregen mij een paar keer bijna aan het huilen, zo kortaf stonden zij mij te woord. Terwijl ik alleen maar een afspraak of een bel afspraak met een arts wilde inplannen. De co-huisarts gaf mij regelmatig het gevoel dat ik een hypochonder was, zo erg dat ik zelf begon te twijfelen aan mijn psychische gesteldheid.
Daar tegenover stonden de sympathieke artsen op de huisartsenpost, de cardioloog en de neuroloog. Die gaven mij wel het gevoel dat ze mij serieus namen en deden hun uiterste best om uit te zoeken wat er mis zou kunnen zijn in mijn lijf. Vooralsnog zonder succes.

Vorige week was ik doorgestuurd naar een internist op de spoed eisende hulp. Deze heeft zeer uitgebreid de tijd voor mij genomen en aan de hand van vragen en lichamelijk onderzoek in ieder geval de voorlopige conclusie gesteld dat er waarschijnlijk iets is met mijn maag, dunne darm of alvleesklier. Het onderzoek richt zich nu verder op dat gebied. Vanmiddag heb ik m’n een portie verse poep ingeleverd bij het lab (respect voor degene die daar onderzoek naar moet doen). In de tweede week van december staat de endoscopie gepland waarmee er meer duidelijk kan worden. Niet bepaald iets waar ik naar uitkijk, zo’n slang met camera die via je keel richting maag en verder gaat en eventueel een hapje weefsel weg zal nemen. Aan de andere kant kan ik niet wachten tot daar iets uitkomt.
God zij dank schreef de internist mij drie keer per dag morfine en twee paracetamol voor. Hiermee is de pijn enigszins uit te houden. Een poosje bij mijn ouders logeren was helaas noodzaak. Ondanks dat het mij daar aan niets ontbrak, van gezonde hap tot liefde, ben ik toch dankbaar dat ik nu dankzij morfine Huize H weer heb kunnen betrekken. Het is fijn om weer op mijn eigen driezits te kunnen hangen in het gezelschap van de oude kater en lapjespoes.

Ik miste de afgelopen weken twee keer een voetbaltoernooi, de dames bleken het overigens prima te redden zonder mij als rechtsachter en boekte grote successen. Ik miste de verjaardag van mijn zus, die notabene op haar verjaardag mij een bos bloemen bracht. En ik miste een goed feestje, helemaal na het zien van de foto’s waarop er zelfs droog-geroeid werd … ongetwijfeld onder invloed.

Het voelt soms een beetje alsof ik niet meer helemaal meedoe, met het gewone leven. En, al heb ik daar ook wel eens over geklaagd, ik kan bijna niet wachten om mij weer volledig te kunnen storten in de gebruikelijke drukte van alledag. En dan ben ik pas drie weken officieel ziek.
Aan de andere kant voel ik mij stiekem best geliefd, na het ontvangen van lieve kaarten, WhatsApps en bossen blommen. Over het gebrek aan aandacht niets te klagen.

In de tussentijd geniet ik er maar van dat ik de tijd heb om de half uitgelezen boeken uit mijn boekenkast weer eens open te slaan. En soms kijk ik even naar Dr. Phil of Grey’s Anatomie, waarna ik besef dat er een hoop mensen zijn met wie het veel erger gesteld is. Onder het genot van mijn dagelijkse dosis morfine is mijn gedwongen time out nog best uit te houden.