Tijd bestaat niet

Jaloers zijn zit niet zo in m’n aard, ik zie er het nut er niet zo van in. Begrijp niet waarom je iemand iets zou misgunnen of bang moet zijn dat je vriend er met een ander vandoor gaat. Ik gun iedereen het beste en als m’n (denkbeeldige) vriend ergens anders beter denkt te kunnen krijgen, zal ik persoonlijk z’n koffertje pakken en hem uitzwaaien bij de voordeur.

Alleen betrap ik mezelf er de laatste tijd steeds vaker op dat toch ook last heb van een soort jaloezie. En echt niet het soort waardoor ik een ander iets misgun, maar wel het soort waardoor ik een steek van ‘wil ik ook’ door me heen voel gaan. Nee, ik ben niet jaloers op de vriendinnen die in een groter huis wonen, een leuke vent hebben, slanker zijn, of een betere job hebben.
Die ‘wil ik ook’ gevoelens komen bij mij naar boven bij het horen van het blijde nieuws dat er een zwangere vrouw in m’n omgeving is, het zien van een stel dat op het punt staat een gezinnetje te worden of als er weer een geboortekaartje in de bus valt. Er zijn van die dagen, dat ik al dat blije baby nieuws even niet zo goed trek. Maar het stomme is, ik gún het die mensen wel ontzettend. Ik wil soms alleen even niet geconfronteerd worden met dat al dat baby- en kindergeluk van een ander.
Want ik zou zelf ook zo graag mama worden. Willen voelen wat het is, die liefde die je alleen maar voor je eigen kind schijnt te voelen.

En natuurlijk, de papa’s en mama’s die ik gesproken heb over mijn kinderwens, roepen direct dat het niet altijd een feestje is. Slapeloze nachten, je zult je voor de rest van je leven verantwoordelijk voelen, je altijd zorgen maken en zo gaan ze nog even door. Ik besef heus dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, het opvoeden van een kind. Maar dat neemt niet weg dat het er wel is, dat enorme verlangen.

Natuurlijk weet ik heel goed dat er opties zijn, voor het krijgen van een kind in je uppie. Ik weet het allemaal wel. Maar is dit wat ik wil, een kind een papa ontnemen, is dat niet een egoïstische beslissing? En buiten dat, kán ik dat allemaal wel, in m’n uppie? Ik voel wel dat ik genoeg liefde in me heb om een kindje te laten voelen dat het zeer gewenst is, dat wel. Maar ik vind het nogal wat. Alles in je eentje doen betekent ook in je eentje verantwoordelijk zijn. Buiten alle praktische zaken die daar natuurlijk ook bij komen kijken.

Albert Einstein riep altijd al ‘tijd bestaat niet’. Ik wou dat het waar was, want ik begin er zo langzamerhand toch meer en meer voor te vrezen dat mijn (biologische) tijd op raakt.