The Blues
Op mijn laatste stukje kreeg ik nogal wat reacties. Niet alleen hier maar ook via privé berichtjes. Opvallend vond ik wel dat, bij het geval van ‘niet zo’n blij stukje’ plaatsen, men het soms gek vindt dat je dat plaatst. Waarom je zo open bent over je gevoelens, of je behoefte hebt aan een bepaald soort aandacht en dat dan blijkbaar in real life niet vraagt maar er wel over schrijft. Tja. Ik schrijf. Ik hou ook van aandacht, net als de meeste mensen die ik ken. Ik heb een weblog dat over het algemeen gaat over mezelf en de dingen die ik meemaak. Ik vind het fijn als dat gelezen wordt en als ik daar reacties op krijg.
Al blijven er ook gevoelens of dingen die ik meemaak die ik hier niet deel, die schrijf ik nog gewoon in m’n papieren dagboek. Ik blijf graag van me af schrijven, maar er zijn grenzen aan wat ik deel natuurlijk.
En over dat dipje van laatst, nou ik denk dat ik eruit ben hoor. Het moest toch ergens vandaan komen. Het hing voor mezelf al wel in de lucht, maar ik durf het nu hier dan ook wel te delen.
Dat hele 40 ding hé, daar ben ik gewoon nog niet helemaal aan gewend. Niet omdat ik geen 40 wil zijn, niet omdat ik nu officieel een oude vrouw ben, nee dat is allemaal maar net hoe je het beleefd en hoe je je voelt. Daar kom ik nog wel overheen, denk ik.
Het zit zo; om me heen zie ik genoeg vrouwen van rond de 40. Maar bij die vrouwen zie ik meestal ook een meneer en gezellig wat kindjes. Op dat soort dagen lijkt het of de hele wereld één grote happy family is en ik de ouwe vrijster blijf. Over het algemeen kan ik mezelf prima de ‘stel je niet aan’ klap voor m’n kop geven en geniet ik van het zien van happy families maar er zijn van die dagen dat ik er echt even van moet slikken. De dagen dat m’n kleine neefje die bij me komt eten me vraagt of ik anders altijd alleen eet, en daar achteraan zegt ‘dat vinnik wel een beetje zielig voor jou’. Slik. Dat vind ik dan opeens ook heel erg zielig voor mezelf.
Al zou ik met de meeste vrouwen niet willen ruilen, ik zou hun vent niet willen of de bijbehorende kindjes niet. Maar er zijn stellen bij, waarbij ik in gedachten de vrouw uitgum en mezelf in the family picture plaats. En ik weet best, het gras is groener bij de buren. Maar in mijn geval, héb ik geen gras alleen een betonnen balkon dan kan het gras aan de overkant soms verdomde groen lijken!
