The A-Team
Afgelopen vrijdagavond speelden we uit in de buurt van Apeldoorn, SC Klarenbeek uit, altijd lastig. Het was al een poos geleden dat we aan een toernooitje hadden meegedaan, sterker nog, voor mij was het mijn eerste officiële toernooi tegen damesteams.
Bij het zien van de teams waar we tegen moesten spelen kreeg ik al knikkende knieën, waardoor ik blij was dat de coach me in eerste instantie niet opstelde. Al liet hij me na een paar minuten al warmlopen, warmlopen en warmlopen. Waardoor ik, na al het warmlopen al zo’n 80% van m’n energie had weggeven langs de zijlijn. Mij inzetten voor het team zou een domme actie zijn. De coach zette me in.
Ik kreeg direct last van m’n faalangst waardoor ik niet meer in staat was te bewegen. We werden volledig van de mat gespeeld en al waren er een paar dames die wel het vuur uit hun sloffen liepen voor het team, het mocht niet baten. Sta ik normaal gesproken het liefst rechtsbuiten opgesteld, bij het laatste partijtje zette de coach me in de spits. ‘Coach? Ik, in de spits?’ Met het inzicht van de coach was niets mis, ook na dit partijtje bleek dat er geen enkele bal in het 16 metergebied terechtkwam. Op die plek kwam ik goed tot m’n recht, als aan de grond genagelde ‘speler’.
Met m’n staart tussen de benen liep ik na deze nederlaag naar de kleedkamer om mezelf maar even af te straffen met een koude douche. Volgende week vrijdag nieuwe ronde nieuwe kansen in dit toernooi. Zal ik de coach vast sms-en dat hij mij niet per se op hoeft te stellen? Ik denk dat ik het team prima kan ondersteunen door de waterzak te dragen, mee te coachen langs de lijn en ik wil zelfs de benen van de dames voorafgaand aan de wedstrijd wel los masseren.
Nou zal m’n team waarschijnlijk denken dat ik direct de handdoek in de ring heb gegooid, aangezien ik gister niet op de training ben verschenen, maar ik kan ze geruststellen, ik lag ziek in bed. Voor nu is het van belang dat ik aansterk voor het komende toernooi.
Op dit moment voel ik me meer de Murdock van het stel en de gedachten ‘looks like we’re going to crash and die’ overheersen als ik denk aan het komende toernooi. Ik kan alleen maar hopen dat onze coach aan het eind van het volgende toernooi een dikke sigaar opsteekt en de legendarische woorden ‘I love it when a plan comes together’ uit zal spreken.
