Talentscout

M’n vriendin had ons opgegeven voor de workshop’ Talenten ontdekken’. Ik was meteen enthousiast, je zult maar een on-ontdekt talent hebben, dat ineens naar boven komt. Blijk ik misschien tóch nog bijzonder getalenteerd te zijn! De workshop vond plaats bij de plaatselijke knutselclub en ging door omdat wij ons op de valreep nog hadden aangemeld, anders waren er te weinig deelnemers geweest. Dat had eigenlijk al een waarschuwing moeten zijn.

We kwamen nog net op tijd binnen, de workshopleidster keek op haar horloge en van haar horloge weer naar ons, de toon was weer gezet. Vriendin had me gewaarschuwd voor de koffie, die was bij eerdere knutselactiviteiten niet binnen te houden geweest. We kozen voor de slappe thee. Het vervolg van de avond kon ook het beste worden omschreven als slap.

Na een korte inleiding was het tijd om bewust contact te gaan maken met onze kerntalenten. Uit een hele stapel kaartjes met daarop talenten moesten we er twee kiezen. Er stond niets op waarvan ik dacht dat het mijn talent zou kunnen zijn. Nadat ik iene-miene-mutte op de talentenkaartjes had losgelaten, koos ik lukraak twee talenten. Waarna we in stilte na moesten denken over wat dit talent voor ons deed en hoe we ons zouden voelen als we dit talent niet mochten gebruiken. Ik voelde op dat moment helemaal niets, althans niet iets dat met een talent te maken had. Dat ik nodig moest plassen, dat voelde ik wel. En ik hoopte dat het in stilte nadenken over m’n talenten niet te lang zou duren. Aangezien iedereen met de ogen dicht nadacht over het talent, had ik mooi wel even de gelegenheid m’n hoofd op tafel te leggen een tukkie te doen.

Ik schrok wakker op het moment dat het knippen en plakken begon. Bij je talent moest je plaatjes zoeken en van al die plaatjes bij elkaar kon je een talenten moodboard maken. Ik was hiervoor helemaal niet in de mood. Ik keek eens naar m’n vriendin en zag dat zij ook niet meer in de mood was. In stilte mochten we weer verder met knippen en plakken. Het voelde alsof we heel stout waren geweest en we ons in het nablijf klasje bevonden. We werkten gestaag door, in stilte. Tot de juf besloot dat de tijd om was. We kregen nog 1 minuut per persoon om over ons talent te vertellen, waar vanzelfsprekend niemand meer behoefte aan had. We waren er juist vanuit gegaan dat de juf ons zou vertellen over welk talent we beschikten. Toen de bel ging maakten we dat we wegkwamen.

Bij vriendin thuis aangekomen ontkurkten we direct een fles wijn en proosten op de goede afloop. Flessen wijn leegdrinken en epibreren, daar lagen onze speciale talenten. Daar waren we inmiddels wel achter. Cheers!