Stoer en dapper

Ze was de enige uit het nest die nog niet gekozen was. Ik begreep niet waarom want ik vond haar de mooiste. De kater had ik laten weten dat hij het huis zou moeten delen met een poesje. Hij was tot dat moment de man in mijn huis, mijn Superman. Daarom kreeg zij de naam Lois Lane, naar het vriendinnetje van Superman. Vanaf het moment dat Lois bij ons kwam wonen, was het liefde tussen haar en de kater en al snel waren ze onafscheidelijk.

Ze kwam bij ons als een klein bolletje zachtheid. Miauwen kon ze niet goed, het klonkt eerder als een schor ‘ieuw’ dat maakte dat ik iedere keer smolt bij het horen ervan. Ik dacht altijd dat vrouwtjes nogal konden zeuren, Lois was wat dat betreft net een man, stoer en dapper.
Ze nam altijd het voortouw, als de kater iets niet durfde liet zij wel zien dat het niet eng was. Zo verkenden ze samen de nieuwe buurt, toen we hier net kwamen wonen. Zij joeg alle andere katten uit de tuin, die was overduidelijk alleen voor haar en de oude kater bestemd. En als de oude kater moe was en zich oprolde om te gaan slapen, rolde zij zich ernaast op. Altijd samen.

Ik geloof dat ik in de nadagen van de oude kater iets teveel met hem bezig was geweest. Toen hij er niet meer was, viel het mij op dat Lois haar brokjes liet staan. En als ik haar wat natvoer gaf, snuffelde ze eraan maar nam er geen hap van. Eerst dacht ik dat dat was omdat ze nu alleen moest eten. Dat ze de oude kater miste, net als ik. Ze had al last van haar schildklier maar nu ze niet meer wilde eten, viel ze ineens heel rap af.
In de paar weken nadat de oude kater ons had verlaten, nam ik Lois een paar keer mee naar Dokter Frank. Hij trok zijn hele trukendoos open om haar op te lappen, maar al wat er gebeurde, beter werd ze er niet van. Ze leek zich met de dag slechter te voelen. Als laatste redmiddel zou ik haar op laten nemen in de praktijk zodat ze daar wat aan kon sterken. Toen ik haar in de vroege ochtend bracht en samen met Dokter Frank een plan van aanpak maakte, kwamen we tot de conclusie dat Lois waarschijnlijk niet beter zou worden.
Dat het niet-meer-eten misschien wel haar manier was geweest om aan te geven dat ze niet meer wilde. Al wilde ik daar zelf nog niet echt aan. Nu was het mijn tijd om stoer en dapper te zijn.

Precies drie weken nadat ik afscheid moest nemen van de oude kater, blies Lois haar laatste adem uit met een diepe zucht. Het kan niet anders dan dat mijn Superman zijn Lois Lane daar ophaalde, om samen verder te vliegen. En dat gevoel dat ze nu weer samen zijn maakt dat ik het enigszins accepteer.
Maar verdomme, wat doet missen pijn.

 Lois Lane & Murphy