Stekels uit

Van m’n moeder kreeg ik een foto van een paar jaar geleden, waarop ik sta met de op m’n verjaardag geknipte stekelcoupe, die ik mezelf cadeau had gedaan. M’n verjaarsgasten vroegen destijds aan de jongen die opendeed waar de jarige job was en ontdekten pas dat ik het was nadat ik hard moest lachen. Vond ik een leuk shock effect, zo’n nieuwe coupe van half lang naar heel kort. Inmiddels is m’n haar weer gegroeid tot over m’n schouders en word ik niet meer aangezien voor een jongen.

M’n collega, zelf trotse bezitter van de stekelcoupe, kon niet geloven dat ik jaren terug ook zo’n korte coupe had, vandaar dat ik hem de foto liet zien, die het bewijs leverde. Het viel hem op dat ik er op die foto veel blijer uitzag als nu. Slik. Daar zei hij iets dat ik niet kon ontkennen. Ik was toen nog best een blije gup. Ik had nog dikke verkering en een ‘we leven nog lang en gelukkig’ lag volledig in de planning. Ik had er nog geen weet van dat hij achter de schermen nogal wat gezellige momentjes had met het jonge kassameisje, voor wie hij mij later inruilde.
Ik was over het algemeen nog een vrij lief maar vooral een naïef meisje.

Er zijn momenten geweest dat ik wilde dat ik nog geloofde in sprookjes met een lang en gelukkig leven en er nog steeds uit zou zien als een blije gup. Maar meestal ben ik over het algemeen blij dat ik destijds werd ingeruild voor het kassameisje. En ben ik vooral blij dat m’n haar weer lang is!