Over opgelaaide vuurtjes en de pauze

Terwijl bloeiende magnolia’s de Lente aankondigde en de klok een uur vooruit ging, ontwaakte ik uit mijn winterslaap. Een periode waarin ik waarschijnlijk per ongeluk de pauzeknop had ingedrukt. Sociaal gezien hield ik het na werktijd wel voor gezien. Bevond mij vooral met een kleedje op de driezits of kwam überhaupt m’n bed niet uit. Ik voelde gewoon de behoefte even niet om mee te doen.

Afgelopen Winter ontmoette de All-Stars man na lange tijd weer. De man waar ik ooit een oogje op had, wist nu het vuurtje in mij weer op te stoken. Dat begon met een paar telefoongesprekken, soms konden we úren bellen en dan nog waren we niet uitgesproken. Gesprekken waarin we vreselijk hard konden lachen maar vooral ook de diepte in gingen. Een paar glazen wijn maakte het soms nog makkelijker om open en eerlijk te zijn. Beiden hebben we best wat littekens op onze ziel opgelopen, het delen hiervan maakte misschien dat ik hem zo snel weer toeliet in mijn hart. Het was ook even geleden dat ik mij letterlijk en figuurlijk bloot gaf. Naast iemand wakker werd met een glimlach, dat smaakte naar meer. Maar zo plots als de All-Stars man in mijn leven kwam zo plots  verdween hij ook weer. En dat was oké, dacht ik even, al bleek mijn hart daar iets anders mee om te gaan. Na een drankje teveel liet ik hem dat ook weten, in een pittig berichtje, waar ik geen antwoord op verwachtte, niet kreeg ook. Tot zover het opgelaaide vuur in mijn hart en de daarop volgende winterslaap.

Maar nu het weer langer licht is, wil ik weer buiten spelen. Word ik wakker met liedjes in mijn hoofd. Ik kan niet wachten tot het weer kriebelt. Om maar met wijze woorden van de Rutgers Stichting te spreken “laat de lentekriebels maar komen”!