Over maandagse family fun en de goede beenharen coupe

De jaarlijkse uittocht van families richting vakantie oorden ging volledig langs mij heen. Totdat ik opeens een lege snelweg aantrof op mijn route richting kantoor en ik het gaspedaal vol kon intrappen zonder iemand overhoop te rijden. Met als bijkomend positief gevolg dat ik eens op tijd op kantoor verscheen. Al was er niemand om dat heugelijk feit waar te nemen, aangezien de meeste collega’s meededen aan die jaarlijkse uittocht. Overigens best interessant om de ochtend ook eens mee te maken op kantoor. Nadeel van vroeg zijn is dat de afwasmachine nog niet is uitgeruimd, waardoor ik mij verplicht voel dat te doen. Waarna ik alsnog op dezelfde tijd achter het bureau plaatsnam als gebruikelijk.

Mede door die uittocht besefte ik dat de kinderen van zusje natuurlijk ook even aan de aanwezigheidsplicht op school konden ontsnappen. Wellicht leuk als ik mij ook eens als tante zou gedragen. Zo besloot ik maar eens een dag vrij te nemen, zodat zus gewoon kon werken zonder zich zorgen te maken over die twee. Nu hebben zij sinds kort ook een pup in huis en die gooide wat roet in het eten. Want zo’n pup heeft aandacht nodig en kost tijd bovendien. Die konden wij natuurlijk niet meenemen naar het klimbos of een workshop taarten bakken. Het dagje uit met neef en nichtje moest dus wel enigszins in de buurt van de pup zijn, dit om een ondergescheten huis te voorkomen natuurlijk.
Het weer leek wat tegen te vallen dus het plan was opgevat om naar de bios te gaan. Vooraf liepen wij nog met pup richting bos, althans wij liepen en pup ging om de paar meter demonstratief op z’n kont zitten. Ziet er altijd reuze schattig uit (bij een ander). Als je zelf zo’n weigerende wandelaar bij je hebt is het een stuk minder schattig. Wij namen de pup dan maar onder de arm en eenmaal in het bos lieten we hem weer zelf lopen. Tot hij een sloot zag waar hij spontaan in sprong. Ook heel schattig! Totdat hij zich op de kant even lekker droog schud en jouw broek zeiknat is. Het is dat hij zo’n lief koppie heeft … En nadat pup genoeg geplast had konden wij richting bios.

Voordat de film begon wilden wij nog iets eten, het plan was dat bij die leuke lunchroom in het dorp te doen. Alleen, het was maandag en deze bleek gesloten, waarna de enige optie de plaatselijke snackbar was (het blijft toch een dorp). We bestelden niet meteen het hele snack-assortiment maar een tosti en een broodje kroket bij het chagrijnige snackbar meisje. Ja, moeten werken op maandag is ook heel rot natuurlijk. Gelukkig konden wij er wel om lachen.
Ondanks het leeftijdsverschil werden neef en nichtje het eens over de film waar we naartoe gingen, Meester Kikker. Eenmaal in de bios in het donker sprong neef ineens een meter hoog, hij zei dat zijn been werd bespoten door een stinkende substantie. Neef en ik doken direct onder de stoelen om te kunnen ontdekken waar het vandaan kwam, maar het bleef gissen. Gelukkig werden wij snel gepakt door het verhaal van Meester Kikker. In de pauze gingen wij wederom op onderzoek uit en toen ontdekten wij dat de fles haarlak die rechtop in mijn tas stond, door middel van de stoel er bovenop leeggespoten was tegen het been van neefje. Het net gegroeide haar op zijn been zat die hele middag in ieder geval perfect.
Toen de film afgelopen was begaven wij ons weer richting pup, die zich goed gedragen had tijdens onze afwezigheid. Waarna we weer aan de wandel gingen. Aan het eind van de middag kwam de zon toch nog tevoorschijn en sprong nichtje de trampoline op en neef begon spontaan de heg te snoeien. Als bewijs voor zijn ouders maakte ik snel wat foto’s maar toen later bleek dat hij hiermee een zakcentje verdiende begreep ik ineens waarom hij een spontane snoeierd was geworden!

Op het moment dat zusje weer uit haar werk was gekomen, konden we samen aan de nasi schotel beginnen, voor mij de eerste keer dat ik nasi maakte. Ha! Zo’n makkelijke maaltijd achteraf gezien, gewoon van alles bij elkaar, wat rijst erdoor en hopla aan tafel. Waar neef en nichtje vertelden over Meester Kikker en de spuitende bus haarlak en gelukkig niet over het chagrijnige snackbar meisje en de genuttigde kroketten. Heerlijk zo’n Family Monday!