Over de bikini en het niet aanwezig zijnde lijf daarvoor
De zomer was begonnen voor ik er erg in had. Ik werd me pas bewust van de volle zomer op het moment dat collega’s met steeds gekleurdere koppen binnenkwamen, ineens iedere dag rokjesdag leek en de collega’s steeds vaker buiten wilden lunchen. Ik ben sowieso geen ‘buiten luncher’, zodra ik ontdek hoe fijn het buiten kantoor is, krijg je mij met geen tien paarden dat kantoor meer in. Ik bescherm mijzelf bij voorbaat voor eventueel vluchtgedrag *schouderklopje mijnerzijds *.
Met deze spontaan ingetreden super zomer ontstond in mijn hoofd direct kortsluiting. Paniek omtrent het niet aanwezige bikini-lijf, dubbel paniek omtrent de witheid van mijn niet aanwezige bikini-lijf. Ik zocht zo eens in de lade waarin ik ooit, in een ver verleden, mijn bikini’s bewaarde. Herinnerde mij vaag dat ik in het jaar dat ik mezelf veel te dik vond voor bikini’s, de meeste ritueel had verbrand. Daar achter in die lade vond ik toch nog een paar bikini’s die het ritueel destijds gespaard waren gebleven. Snel paste ik deze bikini’s, achteraf gezien ook niet zo’n best plan. Het eerste broekje bedekte niet volledig de derriere, het bovenstukje van de tweede bikini verborg niet de gehele borstpartij. Ik besloot een derde bikini niet eens meer te passen. Holde na het passen direct naar het toilet en stak m’n vinger in m’n keel, in de hoop zo nog even wat overtollige kilo’s kwijt te raken. Helaas spontaan spugen was mij nooit eerder gelukt en ook dit keer geen succes. Er moest een nieuw bikini-plan komen.
Er zit dus niets anders op dan A). Het niet aanwezige bikini-lijf te accepteren (voor dit moment) en B). Binnenkort toch maar de bikini-pas-hell aan te gaan in één van de veel te verlichte paskamers die zo’n winkel rijk is.
Vriendinnen kwamen nog met een derde optie, zij togen met elkaar naar de plassen, alwaar er geen kleding verplicht was. Sterker nog, het was er verplicht je kleding uit te laten. Tijdens ‘betere-lijf-periodes’ ben ik daar wel eens beland, verstopte mijzelf alsnog achter een partij bosjes en als het te warm werd holde ik met de handen voor de private parts richting plas, alwaar ik zo lang mogelijk onder water bleef, om zo min mogelijk mensen te confronteren met mijn blote zelf. Waar het op neerkwam, ik voelde mij zelf daar niet zó vrij als de rest van de aanwezigen rondom die plas.
En dan heb ik nog niet eens gesproken over de witheid der ledermaten. Mijn hemel, mijn benen zijn zó wit – nog witter dan Michael Jackson’s lijf ná ontdekking van de vitiligo. Het smeren met bruin zonder zon heeft tot nu toe ook nog niet mogen baten. Ik geloof dat ik mij dan toch persoonlijk ook maar eens aan de zon bloot moet stellen, met of zonder bikini. Inclusief factor 30 t/m 50 anders krijg ik alsnog zo’n Jackson look-a-like afbladderende body. Mocht u mij missen, ik bevind mij ergens onder de zon. Tot zons!
Voor diegene die het aantal keren dat ik bikini in bovenstaand stukje schreef heeft geteld, u gaat bij deze door voor de ventilator!
