Neem mij, neem mij!

Ik was altijd meer een hondentype. Zag dat helemaal zitten zo’n hond in huis, samen aan de wandel en overdag gezellig mee naar kantoor. Dat ik alleen maar ‘af!’ zou zeggen en hij de hele dag trouw aan m’n voeten zou liggen en aan het eind van de dag weer samen naar huis. Maar ik geloof dat de baas het niet zo’n goed plan vond zo’n hond onder m’n bureau, met in z’n achterhoofd waarschijnlijk de angst dat zo’n beest af en toe z’n poot zou optillen tegen het kopieerapparaat. En aangezien ik de baan toch wel nodig had om te voorzien in m’n levensonderhoud en al die uitspattingen meer, kwam de hond er niet in.

Inmiddels ben ik bijzonder gelukkig met de kater en de dikke poes maar soms verlang ik toch naar een paar van die trouwe hondenogen en iemand om te kunnen commanderen natuurlijk. Want de kater en de dikke poes zijn Oost-Indisch doof en doen precies wat ze zelf willen in Huize H. Ik word hier getolereerd door die twee maar daar is ook alles mee gezegd.

Nou krijg ik sinds kort steeds app-jes met foto’s van trouwe hondenkoppen, gestuurd door m’n vriendin. Nadat haar parkiet het leven liet, zocht ze vermoedelijk nieuw leven om voor te zorgen. En nu gaat ze regelmatig aan de wandel met de honden uit het plaatselijke asiel, wat met dit weer natuurlijk ook geen straf is. Ze weet alleen dat ik een sucker ben voor al het aaibare op deze wereld. En nu maakt ze me gek met foto’s van de Fikkies en Flappies die achter tralies wachten op een nieuw baasje. Vervolgens klik ik snel naar de site van het plaatselijke asiel om tot de ontdekking te komen dat Fikkie er zit omdat de kinderen allergisch waren en Flappie aan een boom vastgebonden was gevonden. Argh! Nog een paar van die foto’s met diep-in-de-lens-kijkende-trouwe-hondenogen en ik begin zelf een honden-uitlaatservice. Dan kunnen Fikkie en Flappie ook gewoon mee naar het werk!