Mevrouw H in Barcelona

Het had wat voeten in de aarde, maar ik ben er een paar dagen tussenuit geweest, samen met m’n zus.

Zus en ik zijn niet van die snelle beslissers, je zou ons twijfelaars kunnen noemen. Wij zelf zijn van mening dat voor we voor het nemen van een beslissing alle voors- en tegens goed in overweging nemen en dan pas echt tot een juiste beslissing kunnen komen.
Even zussen-samen-tijd, dat was het plan, een korte break van de drukte van alle dag. Het duurde alleen even voor we een geschikte datum vonden voor de time out. Zus heeft kinderen en een man die ook nog iets doet met werk, er was daar dus ook een soort van back up plan nodig. Nou kan die man dat op zich ongetwijfeld ook prima alleen regelen vermoed ik, maar zus houdt ervan dat overal goed over is nagedacht en de kinders onder de pannen zijn. Het is dat een week vooraf gesmeerde boterhammen zouden kunnen gaan beschimmelen, anders had ze ongetwijfeld de trommeltjes voor de hele week al op het aanrecht gezet.

Nadat onze agenda’s eindelijk een overeenstemming hadden bereikt qua data, konden we op zoek naar een locatie. Waren we er vrij snel uit dat het Barcelona of Valencia zou worden, duurde het vervolgens weer weken voordat we daar echt een keuze uit hadden gemaakt. Barcelona! Vervolgens bekeek ik zo wat hotels en B&B’s, maar het nemen van een beslissing stelde ik ook maar steeds uit. Op een bepaald moment werd het zus zelfs te gek en besloot zij gewoon welk hotel het werd. Heerlijk! Iemand die knopen doorhakt.

En zo togen wij voor een paar dagen naar Barcelona. Al was er vlak voor vertrek nog even een twijfel-redden-we-het-wel-met-mini-koffer momentje. Hiervoor boekte zus toch nog wat last minute grote-koffer-ruimte in het vliegtuig. Probleem opgelost. Zo gaat dat soms ook met twijfel. In geval van teveel twijfel, gewoon een extra keuze inlassen. En je dan nog afvragen of je wel de juiste keuze hebt gemaakt.

Eenmaal boven de wolken slaakten wij dan ook een zucht van verlichting, we waren op weg naar Barcelona. Daar aangekomen startte eerst een zoektocht naar een metrostation op de luchthaven. Zus wilde gewoon aan iemand vragen waar de metro ingang was, maar moeders had ons zo fanatiek ingeprent dat we beroofd zouden worden als we met iemand zouden praten op straat, dat ik zus verbood met vreemde mannen te praten. Uiteindelijk spraken wij een buschauffeur aan, die ons liet weten dat er überhaupt geen metrostation op de luchthaven was. God zij dank dat we toch iemand aanspraken, anders hadden we de week in Barcelona noodgedwongen op de luchthaven moeten doorbrengen.
De rest van de week stapten wij zomaar in bussen, vonden metro stations en lieten ons naar alle hoeken van de stad brengen. Ik wilde graag naar de Sagrada Familia, had er veel over gehoord en wilde dat dan wel met eigen ogen zien. Nou dat was wel wat, zelfs zo interessant dat wij er drie uur doorbrachten, ik het grootste gedeelte met m’n mond open vol verwondering. Zus bleef zich maar afvragen hoe Gaudi dat dan allemaal voor elkaar had gekregen, in 1882. Gezien het feit dat er in die tijd nog geen hijskraan of bulldozer was uitgevonden. Gaudi was een slimme donder, zo constateerden wij, én creatief. Waarna wij direct in overweging namen om ons op te geven voor een cursus architectuur, op de plaatselijke volksuniversiteit.
Maar niet voordat wij geproefd hadden van paella, tapas en onszelf nog eens trakteerden op een glaasje vino blanco.

Verder bezochten wij ook nog de Kathedraal. Waar ik eigenlijk een kaarsje had willen branden voor iemand, maar dit uiteindelijk weigerde aangezien dit alleen via plastic elektrische nepkaarsjes kon. En dan val ik spontaan van m’n geloof hé. Als er niet eens meer een echt kaarsje in de kerk gebrand kan worden dan spreek ik de wens wel uit bij m’n eigen waxinelichtje. Er waren nog wel genoeg biechthokjes in de Kathedraal, waar ik mij even verlost heb van al mijn zonden. Kilo’s lichter kwam ik die Kathedraal uit natuurlijk, waarna ik nog energie had voor de rest van de must sees zoals Parc Guell en het huis van Gaudi.

Waar ik mij nog het meest over heb verbaasd, is de volledig ingeburgerde selfie-cultuur. Niet alleen de Chinezen, inmiddels zet de halve wereldbevolking zichzelf zo geweldig mogelijk op de foto, met selfiestick in de hand. Misschien doe ik het gewoon niet zo goed op een selfie, maar ik begrijp het ook gewoon niet.
Kijken deze mensen dan helemaal niet meer om zich heen? Zien zij de hele citytrip later thuis wel op beeld?
Ik doe zelf nog graag iets aan beleving, kijk rond en besef waar ik sta en wat voor moois ik zie. Doe even m’n ogen dicht en dan weer open en maak zo de foto, in mijn hoofd. Ik hoef niet ieder moment vast te leggen. En als ik dan de geur van het park in mij opneem, de bloem of dat mooie object – dan hoop ik dat als ik die geur ooit weer ergens ruik, ik weer even mijn ogen dicht doe en mijzelf weer daar in dat park waan.

Zus en ik hadden het heerlijk samen en waren zelfs zo relaxed dat we bijna nergens over getwijfeld hebben en deden wat er spontaan in ons opkwam. Op de keuzes op menukaarten na natuurlijk, zoveel menu keuzes moest je ons nooit geven. Maar meestal na de derde keer vragen of we eruit waren, kon de serveerster onze bestelling wel opnemen.

Al met al, het waren een paar heerlijke dagen. We hebben zelfs nog even bij een strandtent gezeten en de zee horen ruizen. Over onze volgende citytrip hebben we zelfs ook al een idee, welke richting we op willen. Volgende keer zal ik bij het boeken van een reisje alleen wel de optie ‘goed weer’ aanklikken, want dat hadden ze er nu helaas niet bij geleverd.