Mevrouw H en het Winterbandendilemma

Ouderwetse garagebedrijven, daar waar de échte mannen nog met een zwaar shaggie in de mondhoek onder de brug staan te sleutelen aan een auto, ik ben er dol op. De geur van olie en smeer vermengd met een vleugje zware shag, doet mij denken aan vroeger. Als klein meisje vond ik het prachtig om met m’n vader mee te gaan naar zijn werk. Nou ‘zat mijn vader in de auto-onderdelen’, waardoor hij regelmatig in contact kwam met de naar olie en smeer ruikende echte mannen.

In de periode dat ik net mijn rijbewijs en eerste auto had, stond ik tijdens de bezoeken aan de garage het liefst met de monteur mee te kijken onder de motorkap. Ik wilde graag op z’n minst zelf de zekeringen kunnen vervangen in mijn auto (dat was nogal eens nodig in de Alfa 33). Daarnaast vond ik het gewoon bijzonder interessant om te weten wat waarvoor diende daar onder die motorkap. Het is dat ik totaal niet technisch ben anders had ik ongetwijfeld dagelijks gekleed in een overal onder de brug gestaan … al klinkt dat nu ineens totaal anders als dat ik het bedoelde.

Maar vroeger, toen wij nog op houten banden reden, hadden wij geen winterbanden. In de beginjaren van de winterbanden waren deze alleen voor diegene die op skivakantie gingen en voor mietjes. En die gedachte heb ik al die jaren ook bij de winterband gehad. Alleen nu eind september door Piet P al werd gesproken over een komende horrorwinter begon ik hem toch een beetje te knijpen. Moest ik er dan toch aan geloven, was ik nu zelf toch ook een beetje een mietje geworden? Ik hoorde collega’s die ‘de bandenwissel moesten plannen’. Zelfs stoere mannen zonder olielucht en shaggie wisselden de banden en spraken tegen mij over veiligheid in de winter. Dit alles maakte dat ik mietje mij toch maar eens ging oriënteren op de bandenmarkt.

Ik belde de bandenspecialist en kreeg een vrouw aan de lijn. Dat leek mij geen goed teken, een vrouw in de bandenbusiness. Nadat duidelijk werd dat zij niet alleen de telefoniste was maar ook enig verstand van banden had, deed ik mijn verhaal. Ik beschreef het hele winterbandendilemma – 14 of 15 inch 165/70 met of zonder velg – en zij bood mij verschillende oplossingen. Nou vond ik dat wel een goed teken een vrouw die oplossingsgericht dacht, moest wel een soort van manwijf zijn. Mooi. Uit de verschillende mogelijkheden moest ik nog wel een keuze maken. En ik, als vrouw zijnde, raakte natuurlijk direct aan het twijfelen bij het moeten maken van keuzes. Ik twijfelde zo wat hardop en de bandenvrouw kon het niet lang aan en hakte voor mij de knoop door. Opgelucht dat er een besluit was genomen in het winterbandendilemma, gaf ik haar al mijn gegevens door waarna zij mij vroeg wanneer ik bij de bandenspecialist op locatie B zou komen. ‘Locatie B?’ ‘Jullie zitten toch op locatie A?’ Nee, dit is locatie B’ sprak de vrouw. Nou de drukke binnenstad leek mij geen goede locatie en vond ik sowieso te ver voor de bandenwissel, waarna ik ervoor koos toch naar bandenspecialist A te gaan. De bandenbusiness vrouw zuchtte hardop, zei gedag en smeet de hoorn op de haak.

Vol tegenzin belde ik locatie A. De bandenman aldaar begon een totaal ander verhaal over met of zonder velg en ik raakte volledig de weg kwijt tussen 14/15”- met of zonder– en de verschillende bedragen. De keuzes werden mij teveel en het uitleggen werd de bandenman teveel. Hij zuchtte eens diep en zei ‘Mevrouwtje, mot u nou ‘es goed luistere’, het lijkt mij verstandig dat u effe langskomt met dat autootje, dan zal ik u dat aan de hand van de verschillende bande ‘es haarfijn uitlegge’.

Je begrijpt dat ik sta te popelen om maandag even bij de bandenman langs te rijden. Ik hoop dat hij in ieder geval ruikt naar olie, smeer en een vleugje zware shag. Zodat ik nog even terugdenk aan vroeger, toen we nog op houten banden reden. Misschien dat ik mij dan nog eens een setje winterbanden laat aansmeren.