Juichen met de panfluit

Binnen een week begint het WK dat de gehele natie professioneel tracht dood te zwijgen. Oor- en oogkleppen op in de hoop dat het volledig aan ons voorbij gaat, zonder dat wij het gejuich van over de grenzen zullen horen. Dit zijn de tijden dat het gros van onze natie baalt van de multiculturele samenleving. De buurman kan maar zo gaan juichen voor Marokko, terwijl je collega in het shirt van Portugal op het werk durft te verschijnen. Oranje is de verboden kleur de komende maand, een ieder die zich hierin durft te vertonen wordt uitgejouwd. Vakanties worden uitgesteld vanwege het gevoel van schaamte over het Nederlands Elftal. Nadat de voetbalvrouwen ze als Europees Kampioen voorbij streefden, zitten de mannen zich nu thuis op de bank nog dieper te schamen vanwege de gemiste kansen. Een ding staat vast, het Wilhelmus klinkt niet tijdens dit WK.

‘Ieder nadeel heb z’n voordeel’ , wij hoeven ons in ieder geval niet in te laten met Rusland. Onze minister president hoeft geen handen te schudden met de man die heerst in het land waar tolerantie nog niet aan de woordenschat is toegevoegd. Wij hoeven geen poppenkast te spelen in het land dat tegen alles indruist waar wij voor staan.

Op het moment dat bekend werd dat Nederland niet op dit WK zou verschijnen, besloot ik dat dit WK voor Ierland te gaan juichen. Niet in de laatste plaats omdat groen mij beter staat dan oranje. Ierland, tot het laatste EK een vrij onzichtbare voetbalnatie. Tot de Ierse supporters als beste uit de bus kwamen, terwijl zij slaapliedjes zongen tegen baby’s en zich hoffelijk gedroegen richting de dames in Brazilië.

Helaas kwam mij plots ter ore dat Ierland ook niet meespeelt dit WK. Daarnaast bleek het nieuwe uitshirt van Ierland ineens lichtblauw van kleur, dit zou Maradonna natuurlijk nooit geaccepteerd hebben. Die rel is ternauwernood voorkomen. De Ieren mogen uithuilen tussen de borsten van hun vrouwen en baby’s maken op het moment dat er in Rusland gescoord wordt.

Nu zelfs de Ierse mannen mij in de steek laten, moet ik dringend op zoek naar een ander land, om voor te juichen. De oranje slingers kunnen plaatsmaken voor een andere kleur. Maar welke?

Zuid Korea? Sinds Guus Hiddink er vertrokken is als coach heb ik er weinig vetrouwen in. Al zit het ‘geef-nooit-op’ gen wel in al die mannen als je het mij vraagt.
De rode duivels, België, het ligt mij teveel voor de hand. Geef mij een goede reden! Omdat ze aan ons land grenzen? Dat doet Duitsland ook. Omdat wij dezelfde taal spreken? Amai. Wellicht omdat De Bruyne briljante vrije trappen geeft, of voor Fellaini, omdat hij – voor een blanke – de beste afro heeft?
Australië, de mannen from the land down under. Ze krijgen van mij de gunfactor, maar ik vermoed dat ze te laid back zijn om voldoende te scoren binnen de 90 minuten.
Ik gok dat de Zuid-Amerikaanse landen hoog eindigen, de mannen met temperament zouden aardig kunnen scoren dit WK.

Toch wil ik ook dit WK weer op het puntje van mijn stoel zitten en vol overgave kunnen juichen al dan niet met een biertje in de hand. Waar de vuvuzela naast de oranje stadiontoeter op mening zolder ligt te verstoffen, is het hoog tijd voor een nieuw attribuut dat wij aan onze lippen kunnen zetten tijdens dit WK.

Ineens weet ik voor wie ik ga juichen!
Peru! Het land van Machu Picchu, gekleurde poncho’s, alpaca’s maar bovenal kleine mannen met een panfluit. Het sympathiek ogende volk van het mooie Peru. Het volkslied dat bestaat uit een 3 minuut lange panfluit sessie. Waardoor het elftal volledig zen aan de wedstrijd begint. Het kan niet anders dan dat deze mannen de bal bezweren waardoor deze steeds in het net vliegt.
Ik trek m’n poncho vast aan en zet een hoed op. Klaar om te juichen .. met de panfluit!