In een discotheek, zat ik van de week …

Als je broodkruimels strooit, kun je vogels verwachten. En die lieten van zich horen, rare vogels ook. Vogels die hard kwetterend met veel bravoure op me af kwamen, virtueel gezien dan hé. Eksters die het liefst alleen de mooie blinkende dingen eruit pikten, jonge vogels die net hun vleugels hadden uitgeslagen en alleen af en toe gezellig langs wilden vliegen, binnenvliegen ho maar en soms zelfs hele oude vogels die dol op jonge blaadjes leken. Niet helemaal mijn type vogels, dacht ik. Daarbij, tegenwoordig hangt in elke boom een bolletje vet dus de vogels komen niet alleen maar op de door mij gestrooide broodkruimels af.

Dat internet daten, ik weet het niet hoor of het iets voor mij is. Ergens hangt er nog wel een beetje een sneu imago omheen. Natuurlijk, voor mij is het een leuke bezigheid om tijdens het scrollen plaatjes te kijken en zien of de foto van Mr. Perfect of Mr. Good Enough voorbij komt. Ik had het alleen wat anders in gedachten, ooit.

Ik zou hem tegenkomen in de kroeg, op een feestje of zomaar tegen hem aanlopen in de stad, we zouden elkaar in de ogen kijken en de wereld om ons heen zou niet meer bestaan. Het zou meteen duidelijk zijn dat wij voor elkaar bestemd waren en na die eerste ontmoeting zouden we elkaar nooit meer loslaten. André Hazes zong op de achtergrond ‘een beetje verliefd, ik dacht een beetje …’
Maar aangezien dat nog niet spontaan is gebeurd, lijkt het me niet verkeerd om het lot een handje te helpen.

Ergens vraag ik me af of het nog bestaat, écht verliefd worden. Totaal en helemaal in de war zijn, dat hij het enige is waar je aan kunt denken, je alleen maar bij hem wilt zijn, je leeft van de liefde in plaats van de chocolaatjes die je steeds stiekem in je mond stopt als je niet verliefd bent. Wanneer was de laatste keer dat ik écht verliefd was, vraag ik me af. Ik voelde wel eens een vonkje en heb af en toe wel prettig oogcontact maar daar wordt het cijfer dat m’n weegschaal aangeeft helaas ook niet lager van.

Vooralsnog heb ik er in ieder geval weer een nieuwe hobby bij en hoef ik van verveling niet meer te kijken naar John Williams die arme vrouwtjes helpt hun man van de hobby af te krijgen of Natas Froger die de getrouwde stellen weer helpt te scheiden. Want zeg nou eerlijk, dat geeft me pas een sneu imago, toch?