Hoe lang nog?

Op de valreep hol ik de zumbales in, waar ik nog net net een plekje achterin de zaal vind. Om te voorkomen dat ik met mijn links-rechts coördinatiestoornis enige schade aanricht is achterin de hoek de beste plek voor mij. Daarbij, zo valt die stoornis ook zo min mogelijk op natuurlijk. Het zumbajufje heeft een headset met microfoon op en ik sta naast de box dus alles wat ze zegt komt luid en duidelijk door. Zo niet haar pasjes. Ik vermoed dat ik sneller een drie-dubbele flikflak onder de knie heb dan deze choreografie. Als het een wedstrijd was en Berry Stevens zat in de jury, zou hij deze ‘KoreoKrafie’ ongetwijfeld roemen.

Binnen no time schreeuwt het zumbajufje lekker op de maat mee en doe ik ook een poging op de maat mee. De verschillende choreo’s volgden elkaar in rap tempo op. Tussendoor mogen we af en toe een slokje water en heb ik even de tijd om die plas zweet waarin ik sta droog te deppen. En weer door! ‘Eén twee – dubbel tempo!’ schreeuwde het zumbajufje in m’n oor. Bij het volgende moment voor een slokje waag ik het erop en vraag m’n buurvrouw ‘Hoe lang nog?’. Ze laat me even op haar horloge kijken en ik zie dat we nog minimaal 20 minuten moeten. Direct gevolgd door een heel hard schreeuwen in mijn oor ‘Zie ik daar iemand op een horlóge kijken??!’ van het jufje. Ie-de-reen draait zich om en ik krijg geïrriteerde blikken toegeworpen voor het stilleggen van de les. Ik stamel wat verontschuldigingen en wens mezelf onzichtbaar.

Ik herinner me niet meer helemaal hoe ik die laatste twintig minuten heb doorstaan, wel leek het of de ‘dubbel tempo pasjes’ nu voor straf ‘drie dubbel tempo pasjes’ waren geworden. De tijd vragen, hoe heb ik het in m’n hoofd kunnen halen! Er zit niets anders op dan de volgende keer volledig in disguise deel te nemen aan de les, morgen eerst even op zoek naar een pruik en plaksnor.
Carnaval begint vroeg dit jaar.