Het zalmincident

Het bijzonder aangename gezelschap dat mij in de zomer al eens mee uit eten nam, nodigde mij dit keer uit om bij hem thuis te komen eten. Daar had ik zin in, ik vond het leuk hem weer te zien.

Bij hem thuis aangekomen vond er al direct aardig wat activiteit plaats in de keuken. Het aanrecht stond vol met ingrediënten, er stonden pannen op het vuur en zelfs het lichtje van de oven brandde, wat deed vermoeden dat daar straks ook activiteiten in zouden plaatsvinden.
Ik kreeg direct een glas wijn aangereikt en zo stonden we samen wat in de keuken. Hij druk in de pannen en ik er wat ongemakkelijk naast. Mijn kookkunsten, of eigenlijk het niet aanwezig zijn daarvan, waren nog niet ter sprake gekomen. Voor de vorm vroeg ik wel of ik ergens mee kon helpen, waarna hij mij de mango liet schillen. In gedachten schoot ik direct in paniek over het belang van de grootte van de mango-partjes, maar in werkelijkheid deed ik alsof het schillen van een mango dagelijkse routine is.
Het werd iets met risotto, groene asperges en zalm uit de oven vertelde hij me. Risotto maken leek mij persoonlijk een hele toestand, maar hij leek zijn hand er niet voor om te draaien.
Zo’n man die weet wat hij doet in de keuken dat is best sexy, bedacht ik mij ter plekke. Al kan het natuurlijk ook best zijn dat die gedachte opkwam na het eerste glas wijn.

Binnen no time had hij het diner op tafel en niets stond het verdere verloop van een heerlijke avond samen in de weg. Ik prees zijn kookkunsten, at het met smaak op en we proosten nog eens op onze hernieuwde kennismaking.
En op dat moment gebeurde er iets dat in het geheel niet in de planning lag. Een extreem misselijk gevoel overviel mij. Ik verontschuldigde mij en trok een sprintje richting toilet waar ik mezelf tot kalmte maande. Het zou mij toch niet gebeuren dat ik hier boven zijn toiletpot zijn zorgzaam bereidde zalm uit de oven uit zou kotsen. Mijn lijf protesteerde en gaf aan dat dat wat er in mijn maag terecht was gekomen er nu ook weer uit moest.
Waarna ik een moedige poging deed om de knop om te zetten. Dit ging mij niet gebeuren, niet hier en zeker niet nu!
Quasi nonchalant nam ik weer plaats aan tafel. Hij keek mij eens aan en zei ‘je ziet een beetje wit, wil je misschien even op mijn bed liggen?’. Dit voorstel had mij normaal gesproken best aantrekkelijk geleken, maar in dit geval verlangde ik alleen maar naar mijn eigen toiletpot en mijn eigen dekbed.
Ik verontschuldigde mij wederom en besloot te vertrekken. Waarna ik vol gas met dichtgeknepen billen en hand voor de mond richting huis scheurde. Het verloop van deze avond had een wending gekregen die mij in het geheel niet aanstond. Waarna ik mij beroerd op mijn bed stortte met een emmer bij de hand.

Een week later pikte hij mij thuis op en nam mij mee uit eten. Hij had zich enigszins schuldig gevoeld, aangezien ik ziek was geworden na het eten van zijn zalm. Nergens voor nodig natuurlijk, misschien was de wijn gewoon verkeerd gevallen.
Ik zelf was bijzonder verrast dat hij mij na het zalmincident nog eens mee uit eten nam. Die avond nam hij mij mee naar het pop-up restaurant Baut & Dreesman in Amsterdam, dat gevestigd is in het prachtige voormalige V&D pand aan het Rokin. De gerechten op het menu waren aangenaam verrassend. Al besloot ik dit keer de gerechtjes met zalm erin over te slaan. Wederom proosten we op een mooie avond samen. En dat werd het!

Wij zijn inmiddels al weer een paar dagen verder maar de herinnering aan het zalmincident bezorgt mij nog altijd het schaamrood op de kaken. Het goedmaken van het zalmincident daarentegen zorgt nog altijd voor een glimlach rond mijn mond.