Het mysterie van de kast

In de eerste week van januari was ik verliefd geworden op een kast, die ik het liefst meteen achter in mijn auto mee had willen nemen naar huis. Ware het niet dat ik nog even in de bungalow moest verblijven, waar geen plek was voor de kast én de kast ook niet in mijn auto paste.
Ik kocht de kast en maakte er een foto van, om haar nog te kunnen bekijken in de tussentijd en sprak af dat deze in de eerste week van februari geleverd zou worden. En zo was de toon gezet voor wat betreft de inrichting van m’n nieuwe woonkamer. De oude grijsblauwe biedermeijer kast zou een pronkstuk worden.

Op de eerste maandag na het verhuisweekend zat ik vol verwachting klaar om de kast in ontvangst te nemen. Maar al wat er kwam, er kwam geen kast. De kastenboer belde mij met een verhaal over een chauffeur die onwel was geworden waar hulp geboden moest worden, waardoor mijn kast niet gebracht kon worden. Ach, ’vervelend, overmacht en sterkte’ riep ik richting kastenboer. De kastenboer liet mij weten de kast binnen een paar dagen te komen leveren.

Een paar dagen later stond ik al weer smachtend uit het raam te turen op het tijdstip dat de kast zou komen, toen de telefoon ging. ‘Panne! met de vrachtwagen! ’aldus kastenboer. ‘Nou, dat is ook wat! Succes ermee en laat even weten wanneer de wagen weer klaar voor vervoer is, was mijn reactie. Overmacht. Wat kan je zeggen? Dikke pech (voor mij) natuurlijk.

Maar al wie er belde in de dagen die volgde, geen kastenboer. Ik besloot er zelf maar even achteraan te bellen. De kastenboer nam na een paar keer overgaan op, Ja?! Ehm .. nou eh sorry kastenboer maar mijn kast, hoe is het daarmee, komt deze nog eens mijn kant op?
Nou, ik zit in Rome en bel je het einde van de week … TuutTuut.

Inmiddels was ik er toch niet meer zo gerust op dat mijn kast ooit ook echt mijn kast zou worden en belde de loods waar de kast vandaan kwam. De dame die opnam smeet met verwijten richting mijn kant, ze hadden mijn kast ook heel lang in bewaring gehad en nu moest ik dan ook nog maar even geduld hebben. En daarbij, de kast was nu overgedragen aan de chauffeur dus hij was de enige die er nu over ging. Dit gesprek ging in het geheel niet zoals ik het verwacht had. Ik kreeg bijna de neiging excuses te maken terwijl ik toch heel niet fout zat? Dit verhaal kreeg een totaal verkeerde wending … en ik ben er nog niet zeker van of er aan het einde de zin ‘zij leven nog lang en gelukkig’ zal staan. Over mijzelf en de kast dan. Maar tot die tijd, droom ik nog maar even weg bij de foto.
Wordt vervolgd, althans, dat hoop ik dan.