‘Het komt wel goed, schatje’

Over het algemeen kan ik het allemaal best goed alleen, dat single zijn. Het woord happy zet ik er nog altijd niet voor, maar ik kán het wel alleen. Ik heb een leuke job, lieve vrienden om me heen, volg een bijzondere opleiding, masseer en krijg daar energie voor terug, voetbal graag en hol ook nog eens graag achter m’n personal trainer aan. Kortom; ik vermaak mij over het algemeen prima.

De laatste maanden was ik zelfs zo tevreden over hoe ik op dit moment in het leven sta, dat ik mezelf er steeds vaker op betrapte een gevoel van geluk te ervaren. Al zat ik gewoon even te knuffelen met de oude kater, een intens gevoel van geluk kon me zomaar overvallen. Dat alles precies is, zoals het moet zijn, op dat moment. Meer en meer lukte het me om in het moment te leven en als mijn gedachten afdwaalden naar de dingen van morgen of een ander moment, lukte het mij regelmatig om terug te komen naar het nu. Ik kon wakker worden, mezelf eens goed uitrekken en denken ‘vandaag wordt een mooie dag’! En dat voor iemand die geboren is met een ochtendhumeur!

Ik besefte dat ik het eindelijk door het waar allemaal om draait, het leven. Nou wil ik mezelf niet verlicht noemen het was op z’n minst opmerkelijk, dat positieve gevoel. En dat ik de negatieve gedachten die ik voorheen wel eens kon ervaren, nu heel makkelijk om kon draaien naar positief. Het kwartje (of de 25 euroct) was gevallen. En als ik eens een mindere dag had, was ik er heilig van overtuigd dat het morgen een mooiere dag zou worden.

Maar toen liet mijn lijf me even in de steek. Het liet me schrikken op een manier die ik nog nooit had ervaren. Een totaal nieuwe en bijzonder nare, ervaring. Ik moest even gas terug nemen. En je lijf is er om naar te luisteren, dat gaf het ook wel aan. Wellicht ging ik wel heel erg luisteren naar wat mijn lijf me te vertellen had. Onbewust welteverstaan. En iedere keer als ik weer iets heftigs qua pijn ervoer in m’n lijf, maakte dat mij een beetje banger. Omdat het iets is dat je zelf niet in de hand hebt. Ik wilde gewoon weten wat het is, dat mijn lijf mij wilde vertellen. Maar dat is het stomme, er komt geen gebruiksaanwijzing bij. Slechte zaak overigens. Nou zijn er geleerden die bepaalde delen van die gebruiksaanwijzing wel aardig door hebben inmiddels. Alleen als leek sta je er toch maar een beetje bij en kijk je ernaar. Zoals bij de eerste Alfa Romeo waar ik in reed, als er iets haperde, wilde ik dat toch zelf kunnen repareren. De kenners begrijpen wel dat enige kennis onder de motorkap van de oude Alfa nodig was; mocht je jezelf niet wekelijks op de vluchtstrook willen terugvinden.

Maar dat menselijk lichaam. Wonderlijk apparaat dat ons aan de gang houdt. Met mijn ‘basis’ medische basiskennis kan ik een hoop bedenken, maar vaststellen laat ik toch liever aan de geleerden over. Terug naar mijn mindfulle bestaan van de afgelopen maanden. Ik ben heel even die knop kwijt, die omschakelt naar dat gevoel van een paar weken terug. En soms neemt het ‘panikeren’ (zoals mijn Belgische manager dat zo mooi kan zeggen) de overhand, als mijn lijf me even in de steek laat. En op dat soort momenten, mis ik toch iemand die lepeltje-lepeltje tegen mij aan ligt en me geruststelt met de woorden ‘het komt wel goed schatje’.