Het kan verkeren

Tijdens mijn jonge jaren had ik het ene vriendje na het andere. Ik geloof dat ik nooit langer dan een paar weken zonder verkering zat. Als ik geen zin meer had om te verkeren met de een, kwam er zomaar een ander. Niemand vond daar wat van destijds.
Achteraf hoorde ik van de buurjongen dat de buurman eens tegen hem had gezegd dat als hij wilde leren zoenen, hij dat wel even met mij kon proberen. Die woorden had ik nooit achter de buurman gezocht. De buurjongen had dat overigens nooit geprobeerd. Gelukkig maar, op dat moment was de buurjongen nog een jongetje en daar zouden ongetwijfeld straffen op hebben gestaan. Inmiddels is het buurjongetje uitgegroeid tot een aantrekkelijke man. Met terugwerkende kracht jammer dat er nooit gezoend is destijds.

Dat ik nogal wat verkeerde in mijn jonge jaren, daar was ik gebleven. Tot mijn 27e, toen mijn grote liefde mij inruilde voor een volgens hem beter exemplaar. Het duurde even maar ik ben er overheen hoor, maakt u zich geen zorgen.
Ik was 27 en voor een eerst een tijd alleen. Woonde voor het eerst alleen en voelde me ook nog eens bijzonder alleen. Dat ging overigens over op het moment dat ik ontdekte dat het met vriendinnen ook best leuk kon zijn. Voor die tijd was ik nooit zo’n meisje met veel vriendinnen. Ik was liever ‘one of the guys’ en vond het gewoon leuker om met mannen om te gaan. En ik voelde mij misschien zelfs wel speciaal, als enige meisje bij de jongens. Achteraf wedden ze misschien achter mijn rug wel om wie het eerste met mij zou kunnen tongen, maar daar had ik geen weet van natuurlijk.

Na een poos single geweest te zijn kwam er weer een verkering op mijn pad. Plus kinders van zijn kant (in het weekend) en ik stortte mij zomaar op het gezinsleven. Dat beviel mij overigens best, al moest ik na zo’n weekend meestal wel een paar dagen bijtrekken. Nadat die verkering over ging, miste ik de kinders meer dan de man zelf.

Vervolgens scharrelde ik wel eens wat, maar er waren er maar weinig die in aanmerking kwamen om serieus mee te verkeren. Dat lag vaak niet zozeer aan de man, maar meer aan mijn gevoel. Want bij te weinig gevoel, wordt er niet verkeerd.
Het geval wil dat als ik echt een leuke man ontmoet, deze vaak last blijkt te hebben van het Peter Pan syndroom*. En het zijn het juist vaak dat soort mannen waar ik op val. De vraag is eigenlijk, wat maakt dat mij? De reden dat ik op dat soort mannen val, is dat dan misschien omdat ik het zelf ook niet aandurf mij te binden. Ben ik onbewust bang mijn vrijheid te verliezen, mijzelf in burgerlijkheid te storten? Ik ben er nog niet uit.

Ik vermoed dat het Universum van mening is dat ik in mijn jonge jaren een overdosis verkering heb gehad en dat ik het eerst maar eens gezellig moet hebben met mezelf. En daar valt wat voor te zeggen natuurlijk. Al denk ik wel dat samen gezelliger is.

*het Peter Pan syndroom kenmerkt zich door het zich op latere leeftijd puberaal gedragen, angst voor binding, onverantwoord gedrag en rebelsheid.
Dr. Dan Kiley;The Peter Pan Syndrome ‘Men who have never grown up’