Het is helemaal niet goed

Het is 20-10-2020, dinsdagmiddag 12.00 uur. Een app van mijn vader ‘kun je mij even bellen?’. Ik zit op kantoor en twijfel of ik eerst nog even koffie zal halen. Als ik hem bel hoor ik het al aan zijn stem. ‘Het is helemaal niet goed met je moeder’, gevolgd door de woorden ‘ze heeft een hersentumor’.

Het tolt in mijn hoofd en vanaf dat moment staat alles stil.

Als ik haar zie vallen we elkaar snikkend in de armen. Waarna ze zegt ‘ik wist het’. Mijn brein was niet in staat geweest om dat puzzelstukje te vinden, dat van haar wel. Ondanks de tumor die daar keihard op drukt.

Als ik die nacht wakker schrik lijkt mijn hart dubbel zo hard te kloppen. Malende gedachten over dat wat haar te wachten staat de komende periode maken dat ik de slaap niet meer kan vatten. Ik bedenk mij dat ik vast nog wel ergens een middel ter ontspanning heb liggen. Achterin mijn nachtkastje vind ik een doosje pillen waarop een woord staat dat begint met pro en eindigt op lol. Een beetje lol kan ik wel gebruiken en slik snel de laatste pil uit de strip.
De volgende ochtend ontdek ik dat de THT op het doosje in 2015 eindigt. Ik heb er toch een paar uur goed op geslapen en stel mij gerust met de gedachte dat ik sinds 2015 geen behoefte meer heb gehad aan pillen die eindigen op lol.

Vanaf het moment dat ik wakker ben, wil ik dat ik de kracht heb om in mijn handen te klappen als Ti Ta Tovenaar, om de tijd stil te zetten. In de hoop dat dat wat ik gisteren hoorde niet waar is.
Want de waarheid komt harder binnen dan ooit. Het is helemaal niet goed met mijn moeder.