Het einde van het Marlboro meisje – part II

Een paar jaar geleden was ik er helemaal klaar mee. Ik stopte resoluut met roken. Dat hield ik een aardig tijdje vol en ik dacht dat ik er voor altijd klaar mee was. Ik hoefde niet meer standaard met kilo’s kauwgum, mondspray en luchtjes in de weer te zijn na m’n rookmomentjes. En toch, niets bleek minder waar; ik kreeg een rokend vriendje en begon zelf ook weer, want samen roken vond ik opeens weer bijzonder gezellig. Toen ik dat vriendje weer alleen liet roken zat ik er toch mooi maar mee dat ik aan de andere kant van de stad ook alleen rookte. En alleen roken bleek niet zo gezellig, belachelijk duur en ik vond het zelf ook een beetje stinken inmiddels. Het nare was dat het toch weer echt een verslaving bleek, waar ik niet zo makkelijk vanaf kwam.

Maar vandaag, precies 1 jaar geleden was het écht klaar! Ik rookte m’n laatste sigaret, vertrok naar Portugal alwaar ik een algehele reinigingskuur van lichaam en geest onderging en kwam na een week weer ‘clean’ terug. Totaal afgekickt en er van overtuigd nooit meer te zullen beginnen. Nu ik het een jaar heb volgehouden, kan ik zeggen dat ik trots op mezelf ben; ik ben er nog steeds écht vanaf. Niet alleen van het roken maar vooral van het gevoel ‘te moeten’ roken. Want als je verslaafd bent is er eigenlijk geen willen meer aan. Als roker zeg je wel dat je wilt en het lekker vindt, maar nu ik een ex-roker ben, weet ik dat het geen willen was, maar moeten.

En dan stel ik me eens voor wat het zou betekenen als je écht een verslaving hebt, je continu bezig bent met bedenken wanneer, waar en hoe en dan heb ik het nog niet eens over de kosten die daarbij komen kijken. Niet willen maar moeten, lijkt mij bijzonder naar.

Oké, ik heb inmiddels wat extra kilo’s en niet alleen op m’n derrière, het is zo’n 8 kilo geleden dat ik stopte met roken, maar dat mag de pret niet drukken!
Murphy’s Law = stoppen met roken versus starten met snoepen.
Nu nog even afkicken van m’n snoepverslaving, dan is het cirkeltje weer rond.