Het einde van de oude kater

De oude kater is niet meer. Zo dat is er uit voordat mijn tranen het toetsenbord onder water zetten en er hier geen tekst meer verschijnt.

Het ging al een tijd niet helemaal goed, de ouderdom had bezit van hem genomen. Het duurde even voordat ik het doorhad maar hij was niet meer helemaal zichzelf. Ik kon niet zeggen dat hij pijn leed, maar wist wel zeker dat dit niet de oude kater was zoals ik hem kende. Sterker nog, ik vermoed dat hij zichzelf ook met enige regelmaat niet meer herkende. Hij had last van zijn schildklier, was doof, leed aan artrose en hij was inmiddels naar alle waarschijnlijkheid ook dement.
Steeds vaker was hij een beetje de weg kwijt, zat het liefst alleen nog maar knikkebollend te genieten van de zon achter het raam. Als ik thuis was en op de bank zat, hing hij meestal over mijn linkerschouder en viel dan al gauw in een diepe slaap.

Ik voelde mij alsof ik zijn moord aan het beramen was toen ik nadacht over het laten beëindigen van zijn leven. De twijfels bleven dan ook tot op het laatste moment. Wie was ik om te beslissen over zijn leven?. Tot ik op een dag wakker werd en hoopte dat ik hem beneden dood zou aantreffen op zijn vaste plek. Het was genoeg. Het ging echt niet meer. En de hoop dat hij vanzelf dood neer zou vallen, was eigenlijk alleen maar uit egoïstisch motief. Dan was ik onschuldig.
Ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen, al werd ik misselijk bij het idee.

18½ is ongetwijfeld een heel respectabele leeftijd voor een kat. Daarvan leefde hij 16½ jaar met mij samen, dat op zich is al knap natuurlijk. Hij was de man in huis, ondanks dat hij de vuilnis niet buiten zette. Hij was er als ik iemand nodig had om tegen te praten, hij was mijn zachtste knuffeldier, hij troostte mij tijdens periodes van liefdesverdriet en kon mij ook zo aan het lachen maken. Hij was er altijd en ik had hem zo lief.

Vandaag nam ik afscheid van de oude kater. Thuis, bij mij op schoot blies hij zijn laatste adem uit. Het was hartverscheurend en toch was ik dankbaar dat ik bij hem was tot het einde. Al weet ik nog niet hoe ik mijzelf bij elkaar moet rapen, als het gemis straks echt binnenkomt.
En ondanks dat ik niet geloof in het hiernamaals zoals het in de Bijbel beschreven staat, ben ik er van overtuigd dat de oude kater vandaag naar het licht aan het einde van de tunnel liep, waar de allermooiste versie van de hemel hem wachtte.