Het Aardappel Pretpark
Van de week bezocht ik voor mijn werk een fabriek in het Zeeuwse land. Zo’n dagje weg van kantoor voelt voor de kantoormens als een schoolreisje. Al stond er geen bus op mij te wachten en kon ik mijn moeder ook niet op uitzwaaien betrappen.
Volgens de routeplanner zou de reistijd naar de fabriek 1 uur én 45 minuten bedragen; ik maakte mij op voor de barre tocht. Crackers met kaas, een fles water en ander proviand waren ingeslagen om deze tocht te overleven. De heenweg reed ik boven verwachting bijna helemaal goed, op een enkele gemiste afslag na (ja, ik blijf een vrouw).
Het was de frietfabriek waar ik een kijkje mocht nemen. Gezien het feit dat frietjes nog altijd in mijn persoonlijk favoriete schijf van vijf staan, zult u begrijpen dat ik stond te popelen om te zien hoe deze gemaakt werden. In de fabriek mocht ik een witte jas aan, kreeg een haarnet en daarboven een valhelm op en werd ik diverse malen goed ontsmet. Douchen was vanmorgen overbodig geweest, begreep ik nu.
Het startpunt van mijn uitje was bij het lossen van de aardappelen. Een labyrint van lopende banden waar de aardappels hun weg op mochten vervolgen. Voor de aardappelen zelf was dit de Efteling vermoed ik. De aardappelen gierden in mijn gedachten van plezier en ik bedacht bij iedere aardappel een geluidje als ik ze voorbij zag vliegen. Helemaal in de ban van de aardappelpret, moest opperhoofd rondleiding mij op de schouder tikken om mij mee te krijgen naar de fabriek.
Na de volgende wasbeurt mocht ik de fabriek in, waar ik zag hoe de aardappelen werden gestoomd, van hun jasje werden ontdaan en hun route vervolgden door middel van een wild waterstraal. Tot het eindpunt, waar ze van aardappel een frietje werden. Niemand had ze dat verteld natuurlijk, toen ze zich opgaven voor dit uitje. Ik liet ze ter geruststelling weten dat ze er nu nóg mooier uitzagen, na deze metamorfose (én lekkerder, dacht ik erbij). Want de gewone aardappel uit de schijf van vijf kon mij nooit zo bekoren maar nu deze getransformeerd was naar een frietje, stond ik te popelen om er een hap van te nemen. En zelfs dat kon, in het testlab, waar werd gekeken of de frietjes wel voldeden aan alle gestelde eisen, mocht ik ook even een hap nemen. Bij het verlaten van die ruimte liet ik nog gauw even mijn cv achter, voor het geval er een vacature ontstond natuurlijk.
Aan het eind van de route zag ik hoe de getransformeerde aardappel nu als perfect frietje verpakt en wel klaar lag om het land in te trekken. En samen met de perfecte frietjes vertrok ook ik weer het land in, op naar huis.
Onderweg naar huis fantaseerde ik erover hoe het zou zijn om het roer om te gooien. Gelukkig kreeg ik ook even de tijd om te fantaseren, op de terugweg raakte mijn navigatie de weg kwijt en riep midden op snelwegen dat ik om moest keren of af moest slaan, waardoor ik steeds weer de richting van het Zeeuwse land op reed en niet naar huis.
Dit was vast een teken! Ik moest een nieuwe leven beginnen op het Zeeuwse land. Als begeleider in het Aardappel Pretpark of als Frietjes tester. Met of zonder hulp van Yvon Jaspers, ik ging op zoek naar een aardappelboer in het Zeeuwse land.
