Genieten van vandaag en morgen

Een drankje doen op het terras was zo gezellig gebleken dat we besloten nog een hapje te eten. Hij maakte me aan het lachen en er was geen moment een stilte gevallen.

Op de momenten dat hij even naar z’n bordje tapas keek, keek ik naar hem. Naar zijn gezicht en zijn manieren. Ik wilde naar hem kijken zonder dat hij doorhad dat ik hem bekeek. Hij had dat wel door. Als ik iets te lang naar hem keek, keek hij op en vroeg me of er iets was. Op een goede manier, met zijn lachende ogen. Ja dat klinkt gek, lachende ogen. Je zult misschien denken dat alleen een mond kan lachen maar dat is niet waar. Dat had hij eerder op die avond ook gezegd, dat soms een heel gezicht kan lachen. En dat klopte. Ik lachte naar hem met heel mijn gezicht. En als zijn ogen de mijne vonden, dan gebeurde er iets, van binnen.

Na afloop dacht ik, het was vast de wijn, morgen is het vast anders. Maar de volgende morgen was het niet anders. De volgende morgen dacht ik meteen weer aan hem en eigenlijk denk ik steeds aan hem. Aan wat hij in mij losmaakt.

Maar op het moment dat ik heel voorzichtig m’n hart voor hem openstel, voel ik me meteen ook weer zo kwetsbaar. Hij zegt me dat het gaat zoals het gaat en ik niet teveel moet nadenken, naar m’n gevoel moet luisteren en gewoon moet genieten van wat er vandaag en morgen is.

Vandaag en morgen zit hij in ieder geval in m’n hoofd. En stiekem denk ik alvast een beetje aan overmorgen. En aan hoe ik ernaar verlang hem weer te zien.