Fluisterend juichen zonder vlaggetje

De tv aan, nog voor het licht, de kachel moest ik nog opstoken. Met jas nog aan plofte ik op de bank, nét na het Wilhelmus maar op tijd voor het startsein.
Gordijnen dicht, licht gedimd, kaarsjes aan. Niet omdat de buurt niet mag weten dat ik het lef heb dit WK te kijken, ondanks het schenden van zó veel mensenrechten. Vooral omdat het pikkedonker is, koud én kaarsen zowel warmte afgeven als een oranje gloed. Bij gebrek aan vlaggetjes. Want vlaggetjes, die gaan mij te ver, in deze tijd.

Senegal – Nederland. Was de eerste helft wat mij betreft al slaapverwekkend, het monotone stemgeluid van Van Basten suste mij tijdens de rust helemaal in diepe slaap. Vier-en-tachtig minuten na het startsignaal schrok ik wakker, Gakpo scoorde. In de veronderstelling dat Gakpo de linksbuiten van Senegal was, zakte ik teleurgesteld weer terug op de bank. Na de schreeuw van de buurman begreep ik dat er tóch iets te juichen viel, op fluisterstand uiteraard. Nadat Klaassen er nog een maakte durfde ik iets harder te juichen. Dubbele moraal, niets menselijks is mij vreemd.

Hier gewoon hete choco en gebreide truien die de boventoon voeren. Ik vermoed dat er geen streaker durft op te staan. Vooralsnog ook weinig én vooral duur bier .. en dus al helemaal geen tieten, in Qatar. Het lijkt in de verste verte niet op een normaal WK.
Ergens hoop ik nog op schwalbes, boe-geroep én een finale eindigend in penalty’s.  Tegen die tijd start ik ook weer met bier drinken, al is het maar om te kunnen vergeten waar dit WK mee begon. Gelukkig hebben wij onze grootste mascotte Louis, mét zijn talenknobbel. Dat geeft tenminste nog wat sjeu aan het geheel. I tell it you; We can come an end!