Dinky Toy

Waarom ik die ongebruikelijke route nam terwijl ik in gedachten naar huis reed, was mij achteraf een raadsel. In gedachten tot de klap kwam. Boem is ho dat klonk altijd wel geinig, maar op het moment zelf vond ik er weinig geinigs aan. Mijn Peugeot was niet bestand tegen het geweld dat deze BMW aan had gericht en was meteen uitgeschakeld. Wankel en met een hartslag van 180 slagen per minuut stapte ik uit en stamelde meteen ‘sorry’. Het broekie dat uit de BMW stapte begon ook excuses te maken dus wat dat betreft waren we uit hetzelfde hout gesneden. Al was ik in gedachten bijna uit m’n rol als mezelf gestapt en had hem in eerste instantie graag even op z’n bek geslagen.
Feit dat het broekie fout zat en dat toegaf stemde me al iets milder.

Nadat m’n hartslag weer een beetje stabiel was belde ik m’n vriendin, de Assurantie Tussenpersoon, aangezien ik nog steeds een black out had en simpelweg niet kon bedenken wat ik moest doen om m’n Peugeot te redden. Ze gaf me wat tips en ik was weer in staat was om zelf te handelen. Ik belde de hulptroepen waarna we alleen de papieren nog in hoefde te vullen.

Terwijl ik even diep adem haalde, bedacht ik me ineens dat dit wel een teken van het Universum zou kunnen zijn. Dat het misschien voorbestemd was dat het broekie en ik elkaar hier en nu moesten ontmoeten. Ik begon het broekie direct met andere ogen te bekijken.

Vanwege de stromende regen zat ik bij het broekie in z’n BMW om de papieren in te vullen, toen hij begon over zijn autootje. Autootje?! Als ik íets niet vind kunnen qua taal is het wel het gebruik van verkleinwoordjes en in het bijzonder als een auto betreft. De enige auto die je in mijn ogen een autootje mag noemen is een Dinky Toy maar dan nog heb ik er moeite mee.
Het Universum kon m’n rug op, dit broekie en ik waren niet voorbestemd om het samen gezellig te gaan hebben.

Na het invullen van de papieren kozen we ieder een andere route. Hij nam het busje.