Dikke ‘Foei!

Er zijn tijden geweest dat ik best attent was, dat ik de verjaardagen van vrienden, kennissen en nog vagere kennissen onthield, dat ik ze allemaal een kaartje stuurde. Ik had er een soort hobby van gemaakt om de mensen te verblijden met mijn kaartjes. Het kan ook zijn dat ik er zelf gewoon bijzonder blij van werd, van het idee alleen al dat ik attent was.

Had iemand een heugelijk moment te vieren, hoppa; kaartje van mij in de bus. Had iemand last van PMS, hoppa; kaartje van mij. Had iemand z’n kleine teen gestoten, hoppa; kaartje van mij. Ja menschen, ik klop mezelf niet zo vaak op de schouders maar destijds verdiende ik het hoor, mén wat was ik een attente tante.

Destijds. Ja. Tegenwoordig ben ik zo druk met mezelf dat ik zelf gewoon vergeet wanneer ik zelf weer m’n PMS momentjes heb en na het stoten van een teen schop ik gewoon hard terug. Kaartjes sturen of denken aan heugelijke of minder heugelijke momenten van een ander, volledig naar de achtergrond verdwenen in mijn leven. Het is gedaan met de attentheid in mij.

En, zo besefte ik me vandaag maar weer eens. Ik ben er niet leuker op geworden, onattent als ik tegenwoordig ben. Vanmorgen stuurde vriendin en ik wat berichtjes over en weer en bij het laatste berichtje stuurde ze ‘mijn vakantie was trouwens erg leuk’. Oh! Gelukkig is zij zo lekker duidelijk, het is gewoon een bloody shame dat ik weer zo lekker met mezelf bezig was in plaats van een beetje attentheid tentoon te spreiden.

Een dikke ‘Foei!’ met opgeheven vinger tegen mezelf is nu wel terecht, denk ik. Ik zal er straks weer eens de agenda op naslaan om te zien of ik niet iemand ben vergeten die een kaartje verdient. Dan zal ik weer eens ouderwets een kaartje knutselen en die fijnschrijver ter hand nemen. Nah, oké dat knutselen dat moet je er maar bij denken. Het goede voornemen is er en is dat niet al heel wat, in oktober? Dat dacht ik. Er zijn weer schouderklopjes onderweg.