De speeddate

Dat was een even geleden, dat ik een speeddate had. Of eigenlijk, ik geloof niet dat ik ooit eerder aan een officiële speeddate meedeed. Ik had wel eens een date waar ik zelf wat speed aan gaf. Maar dat had er meer mee te maken dat ik zo kort mogelijk in contact wilde zijn met de heer in kwestie.

Ik was uitgenodigd voor een kennismaking naar aanleiding van mijn sollicitatie. Fantastisch zou je denken. Ware het niet dat het bedrijf aangaf het sollicitatiegesprek niet in traditionele vorm te willen doen, maar in de vorm van een ‘Open Kitchen’.

Tegelijk met de andere kandidaten zou ik een kijkje krijgen in het bedrijf, de werkplek mogen zien en de sfeer proeven. Op het menu stond allereerst een introductieronde. Vervolgens zou de speeddate tijdens een Italiaans buffet van start gaan. Het geheel zou van 17.30-20.00 uur duren.
Samen met een van de andere kandidaten kwam ik aan, oog in oog met de concurrentie. Direct werden wij welkom geheten, kregen we een drankje aangeboden en het netwerken kon beginnen. Het liefst had ik er met een glas wijn in de hand gestaan om lekker makkelijk te kunnen babbelen.

Ondertussen scande ik de concurrentie, welke bestond uit nog 7 dames. Na de eerste kennismaking was het tijd voor de voorstelronde, nooit mijn favoriete moment maar dat ging mij prima af.
Gevolgd door het Italiaanse buffet. Ik liet de gazpacho veiligheidshalve voor wat het was, rode soep en een witte blouse .. geen goede combi. De CEO kwam vervolgens de missie en visie van het bedrijf aan ons overbrengen, waarna het echte speeddaten kon beginnen. Ik was inmiddels meer dan enthousiast over het bedrijf en had er zin in om mijzelf van mijn leukste kant te laten zien.

De speeddates waren met een aantal managers gepland, 7 minuten per gesprek. Het leek mij het beste om gewoon mezelf te blijven. Er werden vragen gesteld als ‘waar maak ik je ’s nachts voor wakker’ (Nergens voor … laat me slapen!) en ‘Wie is jouw held’ (Ayrton Senna, een begenadigd F1 coureur die tevens begaan was met de minder bedeelden in de wereld).
Ik had nog een speeddate met een sympathieke man(ager) op het terras, dat voelde zo relaxed dat ik de neiging moest onderdrukken op zoek te gaan naar de bediening voor een glas wijn.
Het doel van de speeddates was ongetwijfeld om te laten zien wie ik ben en wat mijn bijdrage aan het bedrijf zou kunnen zijn. Volgens mij moeten ze mij gewoon aannemen, maar ik heb geen idee of zij er hetzelfde over denken.

Na deze speeddates dacht ik dat het programma erop zat maar nee. Er volgende nog een gezamenlijk deel, een workshop waar de kandidaten in groepjes werden  verdeeld om later de uitkomst ervan te presenteren. Waarna het programma er wel echt op zat. Ik moet zeggen, dat is best intensief zo’n sessie, ik was kapot!

Na het scannen van de concurrentie en geef ik mezelf een kans van 1 op 4 om door te gaan naar een volgende ronde. Duimen maar! En dan was het nu, na deze enerverende sollicitatie van 3,5 (!) uur, hoog tijd om mijzelf te belonen met een goed glas wijn. Op goed geluk!