De magie van de avond
Er zat zeker zo’n 12 jaar tussen ons laatste contact en het moment dat hij mij via Facebook weer een berichtje stuurde. Binnen no time vlogen de berichtjes over en weer. We waren er al snel over uit dat we elkaar weer wilden zien en spraken af om bij te kletsen onder het genot van een hapje en een drankje.
Was ik van tevoren nog even bang dat we elkaar misschien niets meer te melden hadden; vanaf de eerste hallo voelde het weer als vanouds. Een hapje eten in de stad dat begon met een toast op onze op onze hernieuwde ontmoeting. In het restaurant bleek dat wij direct naast een Turks feest geplaatst waren, waaruit wij onze conclusie trokken dat dit wel een besnijdenisfeestje moest zijn van één van de aanwezige jongetjes. Eerst dacht ik ‘dat wordt niets met al die kids om ons heen’ maar (inshallah!) al snel waren wij zo druk in gesprek dat het hele besnijdenisfeestje langs ons heen ging.
We haalden herinneringen op, spraken over wat ons de afgelopen jaren bezig had gehouden en waar we nu stonden in het leven. Er zat inmiddels wel wat extra levenservaring met mooie en minder mooie momenten in onze rugzak.
Na het hapje eten besloten we nog een drankje te doen in de wijnbar. Daar dronken we wat ‘mooie’ wijntjes (quote vinoloog) en raakten we nog even aan de praat met de eigenaar, waarvan wij hoopten dat hij zijn snor in het kader van ‘Movember’ had laten staan (al was het op deze 2e november al een verdomd dikke snor …).
De sluitingstijd-blues sloeg nog bijna toe toen de kelner riep ’het is tijd, de hoogste tijd’. Waarna ons vriendelijk doch dringend werd verzocht het pand te verlaten. Samen de regenachtige herfstnacht in. Op het moment dat hij bij het verlaten van de wijnbar mijn hand vastpakte, had ik hem het liefst ter plekke een kus willen geven, maar ik was bang de magie van de avond te doorbreken. We besloten om ter afsluiting nog ‘een kopje thee’ bij mij thuis te drinken en dronken écht een kopje thee.
Het was een bijzonder goede avond. Zo’n avond waarop je niet wilt dat het de volgende dag wordt. Heel even waren wij samen, samen in het moment.
En vandaag denk ik met een glimlach terug aan dat moment. En aan zijn lippen, op de mijne.
