Dancing Queen

De jaarlijkse dansuitvoering van m’n nichtje vond zaterdagmiddag plaats en ik was er weer bij. Vorig jaar was ik daar pas op de dag zelf achter gekomen waardoor ik wel aanwezig was maar geen tijd had om bloemen voor haar te halen. Dit jaar was ik goed voorbereid met roze roosjes en lekkere snoepjes voor het kleine nichtje. Fouten van vorig jaar zijn de voorbereiding van dit jaar, zogezegd.

Er zijn weinig momenten waarop ik blij ben dat ik geen kinderen heb, maar dit was er één van. En gymzaal volgestouwd met trotse grootouders, ouders én hun prinsjes en prinsesjes en dat alles ook nog in het Gooi; een ware beproeving.

Toen de voorstelling begon met de allerkleinste meisjes in hun roze tutu’s moest ik wel even slikken, dit was écht te schattig. Er was een meisje die oma in de zaal zag en volledig vergat wat ze daar op dat podium deed, ze rende de spotlight in een stond te zwaaien naar oma. Bij de Hip-Hoppende jongens deed een ventje van zo’n jaar of 6 heel stoer mee – ik kreeg de neiging hem mee naar huis te lokken met een snoepje. Nee, de kids, daar viel niets op aan te merken.

Na twee uur zitten op een gymbankje zonder rugleuning had ik buiten een houten kont ook nogal pijn in m’n rug. Maar ik had het dansende nichtje gezien en ze was erg blij haar eigen publiek , inclusief bloemen na afloop van de show.

Bij enkele Gooise papa’s en mama’s was het overduidelijk dat de au-pair een dagje vrij had. Ze stonden te pronken met het talent van hun prinsesjes, maar het kind zelf wat aandacht geven was er niet bij. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik weer in mijn auto stapte, weg van de Gooise blabla. Nee die kids, daar was niets op aan te merken, het waren de ouders die zich niet wisten te gedragen.