Caramba!

De journalist nodigde mij uit om samen een hapje te gaan eten bij de Mexicaan. Ik twijfelde of ik in moest gaan op zijn voorstel. Mijn twijfel had niet zoveel te maken met de journalist zelf, maar alles met het feit dat het etentje bij een Mexicaan plaats zou vinden.

Een visioen over het verloop van deze avond drong zich direct bij mij op.

Galant als hij is, schuift de journalist mijn stoel aan voordat ik ga zitten. Als me wordt gevraagd wat ik wil drinken roep ik meteen enthousiast ‘Corona’! Niet wetende dat de journalist bier drinkende vrouwen verafschuwt. Ik bedacht me dat bier de beste dorstlesser is, mocht er zich een noodgeval á la ‘hot chili pepper’ voordoen in mijn mond. De journalist stelt voor samen een verrassingsmenu te nemen. Voordat ik kan antwoorden hoor ik de serveerster het ‘menu des surprises’ al doorgeven richting keuken.

Al tijdens het voorgerecht staan drie Mexicanen met sombrero op en gitaar in de hand ons toe te zingen ‘Ai Ai Ai Ai Ai …’. Vriendelijk lachen wij de serenade brengende Mexicanen toe. Het lijkt maar niet tot een gesprek te komen tussen mij en de journalist. Misschien heeft het Universum ook hiervoor een reden, denk ik. Waarschijnlijk iets in de trant van ‘anything I say can or will be used against me’ door de journalist. De journalist houdt zich aan de feiten, terwijl ik overal altijd liever een mooi verhaal van maak.

We eten in stilte verder totdat ik mij verslik in de met pittige quacamole overgoten tortilla. ‘Ai Ai Caramba!’roept de amigo vanachter de toog. Ik giet meteen m’n Corona als bluswater naar binnen en vraag de amigo er nog een te brengen. De journalist schud z’n hoofd. Het is duidelijk dat de journalist en ik geen overeenkomsten hebben, anders dan onze liefde voor het maken van een verhaal. Al dan niet op waarheid berust.

En dat was nog maar een visioen over het verloop van de avond. Kun je nagaan hoe de avond écht is verlopen!