Blue eyes
Wachtend op mijn eerste consult bij de plastisch chirurg zag ik het ene na het andere perfect ogende meisje dat in de kliniek werkte voorbij dartelen. Die meisjes leken niet ouder dan 18 óf al in de make-over geweest, dat laatste gaf me hoop.
De plastisch chirurg was een jonge even zo perfect ogende vrouw die kort een blik op me wierp en me liet weten dat het allemaal goed zou komen, ze zou die hangende oogleden wel even verwijderen. Dank u Dokter Perfect.
Tot het moment dat ik de kliniek binnenstapte op de dag van de ooglidcorrectie, had ik geen last van zenuwen. Toen ik uit de kleren moest en een operatiehemd aan moest trekken en een mooi mutsje op kreeg, besefte ik dat ik zo echt overgeleverd was aan Dokter Perfect.
Ik mocht plaatsnemen op de behandeltafel. Dokter Perfect keek me recht in de ogen en tekende met een edding een stippellijn boven m’n ogen. Daar zou zo het mes in komen, bedacht ik me. Slik.
Liggend op m’n rug op de behandeltafel zag ik Dokter Perfect met een grote naald richting m’n ogen gaan. Ik deed een schietgebedje en gaf me maar over.
Nadat de naald het verdovende werk had gedaan ging Dokter Perfect aan de slag met scalpel. Ik vond het niet zo’n succes al die handelingen zo mee te krijgen en toen Dokter Perfect me ook nog eens haarfijn vertelde dat ze nu aan het snijden was en dat wat er nog meer allemaal kwam voelde ik me kotsmisselijk worden. Had ik nou maar gekozen voor algehele narcose. Nadat ze m’n eerste ooglid had ingekort en druk in de weer was met het tweede werd ik zo misselijk dat ik het toch maar even meldde. Ik voelde het bloed uit m’n hoofd trekken en wist dat ik flauw ging vallen. Nog net op tijd kon Dokter Perfect de scalpel aan de kant leggen. De anesthesist prikte me nog even hard in m’n been, m’n pols was even terug naar 42 en bloeddruk was ook even naar dieptepunt gedaald. Dat lag niet in de planning.
Toen ik weer bijkwam kotste ik het mooie operatiehemd nog even onder, waarna Dokter Perfect snel weer verder ging met haar scalpel. Ze was verrassend snel klaar met dat tweede ooglid, ik was even bang dat ze de boel afraffelde vanwege het kots incident.
De lieve zusters hielden na de ingreep m’n hand nog een tijdje vast en bleven bij me tot m’n bloeddruk weer een beetje op peil was gekomen. Daarna moest ik toch echt het pand weer verlaten.
En nou maar hopen dat de ingreep ook daadwerkelijk gaat helpen tegen dat zware gevoel en de hoofdpijn die ik kreeg door die hangende oogleden.
Nog wat trillend op m’n benen, keek ik thuis even in de spiegel, voor zover dat kijken ging dan en zag door de spleetjes dat m’n oogleden al bont en blauw waren geworden. Ik krijg toch zowaar een beetje meer respect voor Marijke Helwegen. Wie mooi wil zijn zal trillend pijnlijden.
