Snoep verstandig

De schijf van vijf stond bij ons thuis hoog in het vaandel, ‘twee stuks fruit per dag!’ riep mijn moeder regelmatig. Ze schilde appels en perste iedere ochtend een paar sinaasappels uit. Ik mocht de deur niet uit voor het glas vitamines leeg was. Wij aten volkoren boterhammen met margarine en belegen kaas, eerst hartig, dan zoet.

Destijds hing er zelfs in de wachtkamer van de tandarts een poster met ‘Snoep verstandig, eet een appel’, dat vond ik zó stom. Als kind hield ik al niet van fruit. Bananen at ik niet vanwege mijn angst voor meegereisde vogelspinnen, appels vond ik zuur en bij het eten van een peer morste ik het sap vaak op mijn shirt. Als mijn moeder een bordje met geschild fruit voor mij neerzette, at ik dat vooral leeg omdat zij daar blij van werd. Inmiddels weet ik dat mijn moeder heus een punt had als ‘voorvechtster van de fruitbeweging’ en haal ik ook fruit in huis. Al komt het nog regelmatig voor dat de fruitvliegjes het eerder op hebben dan ik.

Ook aardappelen, vlees en groente stonden thuis vaak op het menu; spaghetti soms op woensdag en op zaterdag soep met brood. Ik hield het meest van soep op zaterdag.
In de middag kregen wij altijd iets lekkers, een koekje of een dropje. Maar één was voor mij nooit genoeg. En als mijn moeder even de kamer uit was, wist ik niet hoe snel ik een hand vol snoep moest pakken, waarna ik het op mijn kamer verstopte, als het al zover kwam. Meestal schrokte ik het direct naar binnen en gedroeg mij vervolgens zo onschuldig mogelijk. Al was mijn tong nog zo zwart, bij beschuldiging hield ik gewoon vol dat ik het niet was geweest. Zo hield ik vooral míjzelf jarenlang voor gek, mijn moeder wist wel beter.

Op een gegeven moment stond het eten van iets lekkers voor mij als troost. Ik mocht wat lekkers als ik een rotdag had, bij liefdesverdriet, als ik ongesteld was .. Steeds vaker stond ik mezelf troost-eten toe, tot het bijna een gewoonte was geworden. Het eten verving het rotgevoel meestal maar heel even. Waarna ik mij vervolgens weer slecht voelde over die kilo’s die mijn lijf daar voor niets bij kreeg. Zo ontstond mijn ingewikkelde relatie met eten.

Door de jaren heen lag ik dan ook regelmatig op de chaise longue bij een therapeut in de hoop verlost te raken van mijn eetprobleem. De therapie heeft mij uiteraard wel wat gebracht, ik leerde in ieder geval milder voor mijzelf te zijn. Al raakte ik daar weinig kilo’s door kwijt, alleen mijn portemonnee werd er lichter van.

Begin augustus vorig jaar begon ik, op advies van mijn moeder (!), een traject met een personal trainer die mij buiten sporten ook leerde dat ik meer mocht eten. Ik begon te werken aan een gezonde levensstijl, na jaren leven tussen eetbui en dieetpoging in, begon nu een periode waarin ik een gezonde relatie met eten begon te ontwikkelen.
Inmiddels durf ik te zeggen dat ik al meer dan zeven maanden géén eetbui heb gehad! Mijn relatie met eten is veranderd, ik eet nu ‘om mij te voeden’ en krijg er steeds meer plezier in om gezonde gerechten te maken. Ik durf nu voldoende te eten, wat er vast ook voor zorgt dat ik geen ongezonde keuzes meer maak.
Al blijf ik heus nog altijd een beetje bang dat dat ‘vreetmonster’ in mij weer terugkomt, toch weet ik nu ook dat ik de regie in handen heb en deze anders altijd weer terug kan nemen. Eén misstap hoeft niet al het positieve teniet te doen. Ups en downs zullen er altijd blijven, bij mij net als bij ieder ander, het is gewoon de kunst hoe je daar mee omgaat. En op goede dagen durf ik zomaar tegen mijzelf te zeggen dat ik er best mag zijn!

Al gaat het afvallen nog niet zo snel als ik graag had gezien, ik besef ook dat mijn lijf ‘de-jojo-die-ik-was’ niet zomaar vergeet. Het feit dat het al zo lang goed gaat met mijn nieuwe gezonde levensstijl stemt mij sowieso positief, ik snoep inmiddels écht verstandig, eet die appel en geniet er zelfs van!