Mevrouw H staat weer in de etalage

Ik heb mezelf weer in de reclame gegooid! Dat betekent overigens niet dat ik in de uitverkoop ben, nee zeg, ik heb ook zo m’n trots. Ik heb mezelf aangemeld op een datingsite. Velen gingen mij voor, wat zeg ik, ik ging mezelf jaren geleden ook voor. Dat het destijds geen succes was wil niet zeggen dat het nu wederom uit zal lopen op een fiasco, toch?

Op een gegeven moment was ik gewoon een beetje klaar met dat breien, sokken en sjaals waren niet meer nodig want de lente was in aantocht en ik dacht, “wat kan het allemaal schelen ik strooi weer eens wat broodkruimels richting mijn voordeur, zet het bier vast in de koelkast en wacht gewoon lekker af”. Wie er aanklopt.

Maar dat afwachten, daar ben ik eigenlijk niet zo goed in. Verschillende scenario’s gaan vanaf het moment van m’n aanmelding al door m’n hoofd.

Stel dat … en ik bedoel ontzettend hypothetisch gezien hé, ik een leuke vent zou ontmoeten met dezelfde naam als mijn ex vriendje. Is dat dan een ontzettende toestand? Of is dat juist heel erg handig? Dat je, bij wijze van spreken, het naambordje, waar je voorheen hardhandig zijn naam probeerde af te krassen, gewoon weer aan de voordeur kunt hangen? Of loop ik nu gigantisch op de zaken voor? Ik ben daarvan, op de zaken voorlopen. Echt, ik doe het niet expres maar ik bedenk altijd een ‘what if scenario’ van tevoren. En eigenlijk kloppen die scenario’s zelden of nooit. Misschien moet ik mezelf maar eens afleren al die ‘what if scenario’s’ in m’n hoofd te halen en er wat meer blanco in te gaan.

Want ik ga er natuurlijk vanuit dat ik binnen no time met een ontzettende roze bril op door het leven ga, alleen nog maar kan zingen van liefdesgeluk op m’n fiets met een de picknickmand voorop richting het park rijd, daar waar ik hem weer dolgelukkig in de armen vlieg en we zoenen nog lang en gelukkig. Hypothetisch gezien dan hé.