Game over

De afgelopen periode stond voor mij in het teken van verlangen. Een diep verlangen van binnen, een behoefte aan liefde, aan armen die mij stevig vasthouden.

Ondanks dat er een voorzichtig nieuw begin van samen was met de Spelletjesman, bleef het maar voorzichtig. Er was geen écht samen. Er waren ontmoetingen en die waren zeker fijn. Maar het bleef daarbij. En ik had zo’n ontzettende behoefte aan meer. Ik wilde vóelen dat hij écht samen wilde zijn, voelen dat hij er ook écht voor wilde gaan. Als het aan mij lag sprongen we hand in hand het diepe in. Maar hij wilde niet springen en al helemaal niet hand in hand.
Toen ik tot dat besef kwam, was dat best pijnlijk, mede omdat ik mijn hart niet zo makkelijk open én geef. Als ik dat dan voorzichtig doe, dan hoop ik ook dat het langzaamaan gevuld zal worden met liefde.

Ik kon ervoor kiezen om de Spelletjesman te blijven zien, ongeveer eens per week, zonder verbintenis aan te gaan. Maar ik verlangde zo naar meer. Terwijl het voor hem goed was zoals het was, hij wilde zeker niet meer. En als je er dan achter komt dat jouw definitie van Samen niet hetzelfde is als die van hem, dan moet je er eigenlijk voor kiezen om je eigen pad te volgen, alleen. Hoe verdrietig dat ook is.

De Spelletjesman speelde geen spelletje met mij en speelde ook zeker niet vals. Hij wilde alleen maar 100%. Net als ik eigenlijk. Als hij er met zijn gevoel niet voor 100% in zit en het gevoel heeft dat dat ook niet gaat gebeuren, hoef ik ook niet te hopen dat dat veranderd.
Ik weet zelf heel goed hoe dat voelt en dat je het liever anders zou zien. Niet genoeg is gewoon te weinig.
Want ik verlang er wel naar dat iemand er écht voor wil gaan. Anders is er dus geen samen. En dat is wat het is. Geen samen.