Mevrouw H. stelt zichzelf teleur

“Mevrouw, mevrouw, heeft u wat geld over voor een een dakloze” vroeg de dakloze me vanmorgen op het station. Vrij beleefd voor een dakloze, me direct met mevrouw aanspreken. Hij schatte me op waarde. Of het was een techniek gebaseerd op sympathie. Hoe dan ook, het werkte. Ik had sympathie. Ik zocht wat in m’n zakken en zocht nog wat in m’n tas maar vond geen kleingeld. Vond wel wat groter geld, dat ik nodig had voor de tentoonstelling waar ik later naar toe zou gaan. “Ehm sorry, ik heb geen los geld bij me” zei ik. “Geeft niks mevrouw, zei hij” gevolgd door “wat is het koud vandaag hé”.
En daarmee kwam het binnen, het schuldgevoel. Het was inderdaad erg koud vanmorgen en het zou nog kouder worden vandaag.
Waar bleef m’n afspraak nou?
Ik wilde weg hier, weg van de waarheid, weg van mijn schuldgevoel.
De dakloze bleef en vroeg ook de mensen om me heen om geld, sommigen schudden nee maar de meesten liepen door zonder hem een blik waardig te gunnen.
M’n afspraak kwam en we liepen naar perron 2 en namen de Intercity naar Amsterdam.
Onderweg kon ik alleen maar denken aan de dakloze man voor wie ik me niet bepaald mevrouw-waardig had gedragen. Waarom had ik hem niet gewoon m’n tientje gegeven, dacht ik. Ik had desnoods even kunnen wisselen bij het koffietentje. Wie was ik nou eigenlijk om hem te zeggen dat hij er geen drank of drugs voor moest kopen. Wat wist ik van zijn leven, van de reden waarom hij hier vandaag moest lopen in de kou om te bedelen voor een paar euro. Soms loopt het gewoon mis in het leven. En het laatste waar je dan op zit te wachten is een wijze les.
De tentoonstelling was bijzonder mooi, ik had er € 16,- voor over en nog eens € 2,50 voor een cappuccino, maar mijn gedachten waren bij de dakloze man op het station. Voor dat geld had hij misschien wel een week kunnen leven, of beter nog weer even goed high worden om zo terug te gaan naar de dromen die hij eens had.