Halleluja
Was het niet kort geleden, dat ik een feestje had, waarvan ik me vooral de champagne herinner en het proosten op het jaar tweeduizendtwaalf. 2012 menschen!
Vanavond keek ik naar Arie’s ‘Uit de kast’waardoor ik met een smak terecht kwam in een jaar ergens voor Christus. De uit-de-kast-komende-jongen was zelf ook nogal druk met Christus, wat dat betreft klopte dat plaatje goed. Mocht je het niet gezien hebben, hierbij even kort de samenvatting:
De Christelijke jongen worstelt al jaren met een dillema, nadat hij heeft ontdekt dat hij op jongens valt. Ik heb zelf het vermoeden dat hij het woord homo niet durft uit te spreken uit angst dat Hij het zou kunnen horen maar mij werd nu even niets gevraagd. Nadat de jongen aan zowel zijn studiegenoten als aan zijn familie heeft verteld dat hij ‘op jongens valt’ krijgt hij eerst nog bemoedigende klopjes op de schouder. Maar al snel blijkt dat men alles leuk en aardig vindt, dat hele gedoe met dat op jongens vallen, zolang hij daar verder maar niets meer doet.
Even verder in het ‘Oud Hollandsch Accent; na het uit de kast komen hoorde ik de opa zeggen “Ja jongen, das nie zo mooi, maar zo lang je ut niet praktiseert is er wat ons betreft niets aan de hand”.
Lang verhaal kort, de jongen zelf was achteraf ook niet zo heel gelukkig met dat uit de kast gebeuren, want nu keek men toch wel even anders tegen hem aan en misschien was het toch wel verstandig het inderdaad maar niet te gaan praktiseren, al zei hij dat niet met zoveel woorden. Tot zover de samenvatting van het program.
Nou ben ik er zelf ook nogal druk mee om van mezelf te houden zoals ik ben en me vooral niet zo druk te maken over wat een ander van me denkt en kan ik me heus voorstellen dat je even een dapper momentje moet hebben om uit de kast te komen hoor. Maar menschen, 2012! Je gaat het jezelf toch niet aandoen om je hele leven in die kast te blijven zitten? Heb je enig idee hoe rot dat zit, in zo’n kast?
In veel gevallen probeer ik me voor te stellen hoe ik zou reageren als ik in zo’n situatie zou zitten. Ik stel me zo voor dat ik hand in hand met m’n meissie nou m’n ouders ga, “Pap, Mam”dit is haar nou! Ik heb het vermoeden dat m’n ouders haar met een dikke knuffel welkom heten in de familie en niet omdat we nou zo ontzettende knuffelgezin zijn maar meer vanwege het feit dat ik überhaubt met iemand thuiskom!
