Een nieuwe mantra

In het midden van het jaar werd er een reorganisatie aangekondigd op kantoor. Reorganisatie, het woord was mij bekend maar wat dat inhield daar had ik mij nog nooit mee bezig gehouden. Ook werd ons verteld dat het voor onze afdeling zo’n vaart niet zou lopen. Hoogstwaarschijnlijk zou dat hele reorganiseren aan ons voorbij gaan. Mooi, er was meer dan genoeg werk en we hadden al zo’n kleine afdeling. In Oktober zou er meer informatie komen, maar al wat er kwam, geen informatie. In November werd er meer en meer gespeculeerd in de wandelgangen. Er kwamen heren inventariseren, iedere functie werd waarschijnlijk op een weegschaal gelegd. En vervolgens kwam er steeds meer onrust bij de collega’s.

Aankomend jaar in april ben ik 10 jaar in dienst zijn en dat betekent binnen het bedrijf waar ik werk dat je een sabbatical van 10 weken kunt krijgen. Je moet dat wel verdienen natuurlijk, met je goeie gedrag en harde werken. Ik ging er wel vanuit dat ik dat zou verdienen. De sites met verre reizen had ik al meerdere malen bekeken en de plannen begonnen aardig vorm te krijgen. Eerst lekker genieten van de vrije tijd in en om mijn nieuwe huis en vervolgens nog een verre reis. Zuid Afrika staat hoog op het lijstje, maar het kan ook Midden Amerika worden. Heerlijk om daar af en toe vast even over weg te dromen.

Terwijl ik nietsvermoedend achter mijn bureau zat, hoorde ik mijn naam noemen en of ik een momentje had. Tijdens dat momentje werd mij meegedeeld dat mijn functie helaas komt te vervallen. Van verbazing en de schrik dat dit mij trof viel ik zowat van mijn stoel.
Het begint een terugkerend thema in mijn leven te worden; hoe had ik zo naïef kunnen zijn dat ik dacht dat dit mij niet zou kunnen treffen?.

En zo heeft het einde van 2016 voor mij een onverwachte wending gekregen. In plaats van fantaseren over een verre reis moet ik mij nu storten op de zoektocht naar een nieuwe baan. Alle hulp wordt mij daar overigens bij geboden, een outplacementtraject en een mooi verhaal op mijn getuigschrift, inclusief referenties.
In the end komt het er natuurlijk wel op neer dat ik gewoon op straat sta. Met in mijn rugzak het net ondertekende koopcontract van het huis dat ik begin volgend jaar betrek.

Het Universum heeft vast iets mooiers voor mij in het vooruitzicht. Naast het zoeken naar een nieuwe baan is het enige dat ik nog hoef te doen erop vertrouwen dat alles goed komt. Dat wordt voorlopig dan ook maar mijn mantra. Alles komt goed.