Huize H

Er zijn data die ik nooit vergeet, 14 november 1997 is daar een van. Op die dag plaatste ik mijn handtekening onder het koopcontract en zo werd ik eigenaar van een appartement. De reden dat ik het appartement kocht was minder leuk; de verkering was over. En dat terwijl ik er destijds van uit ging dat wij eeuwig samen zouden blijven. Hoe naïef! De ex verkering bleef wonen in het huis dat eens van ons samen was en ik zocht een nieuwe stek. En Huize H. werd mijn nieuwe thuis.

In Huize H doorstond ik die eerste liefdesverdriet periode; zette de cd van Kane op repeat (liefdesverdriet doet rare dingen met je muzieksmaak); schreef dagboeken vol en dronk te veel wijn.
Vervolgens stortte ik mij een poosje op het daten om zo over mijn liefdesverdriet heen te komen, maar geen van de heren was leuk genoeg om lang in Huize H te mogen verblijven.
Tot ik wat later mijn grote liefde ontmoette de (inmiddels oude) kater die meteen bij mij introk. Met zijn komst was er altijd iemand thuis die op mij wachtte, die net als ik van knuffelen hield en die tenminste geen vuile sokken liet slingeren. Een hoop haar, dat dan weer wel.

Mijn vriendin betrok het appartement boven mij en dat was bijzonder gezellig. Aangezien we in die periode beide single waren, werd al snel de code drie-keer-stampen in het leven geroepen. Drie keer stampen betekende dat er dringende hulp nodig was. In geval van fout mansbezoek of ander soort nood aan de man. Wat al die tijd niet nodig bleek, totdat de inmiddels echtgenoot, bij haar introk. Op een dag werd er gestampt, waarna ik mij naar boven spoedde. Het stampen bleek uit frustratie aangezien het konijn des huizes het loodje had gelegd. Het beest lag stokstijf, overduidelijk dood te zijn, terwijl broer konijn er nog gewoon naast hupste, maar m’n vriendin durfde het niet aan te raken. Waarop ik het levende konijn maar uit z’n lijden heb verlost door het dode te verplaatsten naar een schoendoos.

In Huize H zag ik, samen met m’n beste vriend, de beelden van de vliegtuigen die zich in de Twin Towers boorden. Vol ongeloof staarden wij naar die beelden en die avond wilden we niets anders dan dicht bij elkaar zijn.

Ik ontmoette de man op wie ik heimelijk verliefd was een periode regelmatig in Huize H. Hij was getrouwd en ondanks dat we het een tijd tegenhielden was er na een eerste stiekeme zoen geen houden meer aan onze gevoelens. Nadat zijn vrouw daar ook lucht van had gekregen, mocht hij van haar zijn biezen pakken. Het leek mij wat snel om hem direct bij mij te laten intrekken, maar nadat hij een tijdje ergens anders woonde, kwam dat er uiteindelijk toch van. En met hem, waren zijn twee zoontjes ook meer dan welkom in Huize H. Waarmee ik een nieuwe rol kreeg, buiten ‘de vriendin van’ werd ik ineens ook ‘de vriendin van papa’ met daarbij de verantwoordelijkheid om hun tijd bij ons zo fijn mogelijk te maken.
Samen kozen we weer wat later ook de lapjespoes uit die ook bij ons kwam wonen.
En zo leefden wij nog lang en … uiteindelijk toch niet zo gelukkig. Na een jaar of drie was mijn liefde voor hem helemaal over, al was het nemen van de beslissing om ermee te stoppen niet zo makkelijk. Nadat de man Huize H verlaten had, miste ik vooral die twee jongens waar ik van was gaan houden.
Er kwam een periode van bezinning, Huize H moest weer mijn plek worden. De wand met lege pekken waar eens de foto’s van de jongens hingen werd door mijn vader voorzien van een verse laag verf, er kwamen nieuwe foto’s zo werd het langzaam weer een beetje mijn huis.

Huize H was ook een plek voor gezellige momenten met vriendinnen; een plek voor hoela hoepen voor de tv, om te dansen voor de spiegel, te zingen onder de douche, te genieten in de zon op het balkon, een plek met lieve buurtjes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Waar het op neerkomt is dat Huize H een bijzonder fijne plek was om te wonen.

De grote verhuisdag heb ik prima doorstaan, geholpen door een lief stel mensen. En inmiddels woon ik tijdelijk op een bungalowpark met de oude kater en de lapjespoes. Waarover binnenkort ongetwijfeld meer.

Dinsdag trok ik voor de laatste keer de deur achter mij dicht en droeg de sleutels over aan de nieuwe bewoonster, die net zo oud is als ik was toen ik er destijds kwam te wonen. Maar nu is het toch echt tijd voor een grote mensen huis!

Huize H. Einde.