Over gluren, met of zonder masker

In mijn huis wonen een kater en een poes, maar ik zou willen dat er ook een hond woonde. Ik wilde al een hond sinds onze Pepper na 16 mooie jaren het loodje legde. Of eigenlijk, mijn ouders hem samen met de dierenarts een handje hielpen richting hondenhemel. Waarvan ik nou niet zeker weet of je daar wel in komt als ze je van het leven beroofd hebben.

Dat ik een hond wil dus. Ik ben dol op honden, die trouwe blik in die ogen, dat flapperen met die oren, dat onbesuisde. Heerlijk.
Feitelijk heeft mijn voyeurisme te maken met de wens om een hond te hebben. Met een hond kun je namelijk langs de huizen. En als het een hond als onze Pepper (god-hebbe-zijn-ziel) betreft, dan kun je stiekem gluren. Zo’n hond die lekker sjokt en veel snuffelt, een wat slome dus. En, alleen als ik daar zelf ook zin in heb, een sprintje trekt natuurlijk. Nu ik er zo over nadenk geloof ik dat een bejaarde hond het beste bij mij past, zo een die af en toe een kleine opleving heeft.

Ik hou er gewoon van om te zien hoe huizen ingericht zijn, hoe mensen leven maar vooral hoe zij zich gedragen als ze zich onbespied wanen. Je kunt mij ook rustig weken achtereen voor reality tv zetten. Heerlijk om te zien dat anderen ook gewoon in hun neus peuteren of een bil optillen om een harde scheet te kunnen laten. Feitelijk om te ontdekken dat een ander net zo kan zijn als jij. En zij zich buiten de deur vast ook wel eens beter voordoen dan thuis. Misschien soms ook wel eens een masker op zetten.

Dat masker had ik stiekem al even op, buiten. Aangezien ik al een poosje in een wat minder blije fase zit, vol negatieve gevoelens over mijzelf. Die gevoelens had ik eerder wel eens in de wintermaanden, maar inmiddels is zelfs de Lente aan mij voorbij getrokken en nog heb ik de slingers niet opgehangen. En dat terwijl ik van de week verjaarde. Ik werd 44, best een mooie leeftijd dacht ik. En net als het gevoel dat je soms kunt krijgen met Oud & Nieuw, het verlangen dat je vanaf de start van het nieuwe jaar weer van alles kunt veranderen, heb ik dat bij dit nieuwe levensjaar ook. De hoop dat dit jaar alles goedkomt. Want al vind ik mezelf niet zo leuk op dit moment, er komt vast wel weer een beter moment. Het is soms net een soap, mijn leven vol goede én slechte tijden. Slecht script, dat dan weer wel.

Misschien dat ik van de week even bij het asiel langs ga, wellicht hebben ze ook leen-honden in het assortiment. Lekker gluren en buiten spelen in één. Dan beloof ik dat ik m’n masker thuis laat.