Kijken, kijken …

Vorige week zaterdag was het weer Open Huizendag. En aangezien Huize H nog te koop staat, hing ik de vlag weer uit en stond de deur wagenwijd open. Ik strooide nog net geen broodkruimels richting voordeur maar het was duidelijk dat mijn deur open stond voor de Open Huizendag.

En zoals dat gaat bij mij, ben ik voor dat soort dingen altijd een beetje nerveus. Ik hield de dag ervoor grote schoonmaak, waarbij moeders ook nog even kwam poetsen. Ik zelf was vooral bezig met dingen verplaatsen. Het oude kastje uit de keuken versleepte ik naar het schuurtje. Net als de strijkplank, wasmanden, krabpaal en het mandje van de katten. Alles om het huis zo leeg en netjes mogelijk te krijgen. Natuurlijk propte ik ook nog allerlei losse rommel in lades en kasten. Het was zaak om niet zomaar een kastje open te trekken, dat zou voor een ravage kunnen zorgen. En ravage moet je altijd zien te vermijden, ten tijde van Open Huizen dagen.

De ravage in mijn hoofd zorgde ervoor dat het huis nog altijd niet helemaal was opgeruimd toen de Open Huizendag was aangebroken. In de vroege ochtend moest ik nog even naar de bloemist, haalde daar een bossie en holde vervolgens door de buurtsuper voor koffie en nog even langs de bakker voor lekkere koeken en meer van zulks. Eenmaal thuis ontdekte ik dat de oude kater de vloerbedekking in de slaapkamer had ondergekotst. Soppen was geen optie want natte vlekken trekken de aandacht. Ik depte dus wat en moest de stofzuiger ook weer uit het schuurtje halen om de boel nogmaals te kuizen.

Maar toen om 11.00 uur de Open Huizendag officieel van start ging blonk het huis en stonden de blommen te geuren in de vaas. Naast de folders van Huize H lagen lekkere koeken ook voor het grijpen. En ik had zelfs mijn nieuwste blouse aangetrokken, voor mijn nieuwe rol als makelaar. Binnen no time ging de bel en stond daar een bescheiden jong stel op de stoep, ik stortte mij direct op mijn nieuwe rol en leidde het stel rond alsof het een paleis betrof. Al snel viel ik weer uit mijn rol want mijn gedaante veranderde niet in Pinokkio. Ik liet naar waarheid de minpunten van mijn appartement weten. Al vond een ander de oude kachel misschien ook een minpunt, dat was juist een van mijn pronkstukken, want knús zo’n kacheltje. Smaken verschillen.

Na het eerste jonge stel volgde nog een jong stel, een single lady met haar zus, een single moeder met een vriend, een oudere dame met een vriendin, een single dame in haar uppie en nog een single man. Gelukkig kwamen ze allemaal netjes na elkaar en niet tegelijk. Het was zo’n gezellige dag, met al die visite, ik leek wel jarig! Zo gezellig, dat ik bijna denk dat ik dat ook maar weer eens moet vieren.

De Open Huizendag is nu een paar dagen geleden, maar de telefoon van de makelaar heeft nog niet roodgloeiend gestaan. Ik vermoed dat ik iets te eerlijk ben geweest. Of het heeft te maken met het feit dat er in mijn straat nogal veel te koop staat, En dat de kijkers zich afvragen wat de reden is voor de grote uittocht. Maargoed, zo lang ik hier nog woon stop ik iedere maand wat extra in mijn spaarpot, voor het droomhuis. En mijn droomhuis heb ik toch nog niet voorbij zien komen op Funda … of ligt dat misschien nét een (prijs)klasse hoger?

Ik ben wel toe aan een nieuwe stap in mijn leven, wat nieuw woongeluk misschien. Want in de liefde wil het ook nog niet zo lukken. Maar vanavond is er weer kans op een Jackpot in de Staatsloterij. Ik ga er dan maar vanuit dat ik wel geluk zal vinden in het spel. En met mijn nieuw vergaarde kapitaal, koop ik vervolgens mijn droomhuis, waar ik de deur gewoon weer open zet voor die man. Daar hoef ik dan vast geen kruimels meer voor te strooien, om hem de weg naar mijn huis te laten vinden.