Kom maar op met die oortjes

Vorige week vond ik de ‘Lang haar kapsels’ Facebookpagina nog leuk, dus de vraag wat ik dan überhaupt bij de kapper deed kwam pas in mij op toen ik daar zo’n boek met van die kekke korte koppies aan het doorbladeren was. Waardoor ik ineens in de ban raakte van dames met coupes a la Miley Cyrus. Maar om nou de hele dag met uitgestoken tong door het leven te moeten ging mij net wat te ver. Al begon ik toch echt uit mezelf tegen mijn kapster over die nieuwe lange bob en of dat niet iets voor mij zou zijn?. Waarop de kapster direct riep, Leuk, doen! Maar voordat haar schaar mijn haar raakte begon ik al terug te krabbelen. Zij wist de diepe zucht nog net te onderdrukken en stelde voor dan maar te beginnen met een coupe die tussen lang en bob in zat. Voordat ik het in de gaten had zag ik lange plukken haar richting grond dwarrelen. Toen ik na de knipbeurt opstond richtte mijn blik zich naar de grond en daar op de grond, daar lag het haar waarvan ik nu ineens weer hoopte dat het nog over mijn schouders hing. Slik. De eeuwige twijfelaar.

In een vlaag van verstandsverbijstering had ik korter haar gewild, terwijl ik vorige week nog jaloers was op de lokken van de Sylvies van deze wereld. Gelukkig ontdekte ik dat de lokken van Sylvie zelf gewoon inklikbaar zijn. Echt! Ik wist daar dus ook niets van hé, van het bestaan van inklikbaar haar.
Maar na het lezen van de kappersgeheimen werd mij ineens duidelijk dat dat dus gewoon te koop is, de Sylvie coupe. Was ik eerst nog jaloers dat zij zo snel na die korte coupe (die haar overigens ook belachelijk goed stond) weer lang haar had. Ik had het verdomme kunnen weten. Meisjes als zij krijgen dat ook niet zomaar. Zij kopen dat natuurlijk. Likken daarvoor waarschijnlijk wat aan de oorlel van een of andere voetballer en pakken met hetzelfde gemak die creditcard uit zijn achterzak. Voor inklikbare lange lokken zou ik nu ook een moord doen, dus kom maar op met die oortjes!.

Van de week gunde de datingapp mij zowaar weer een match, waarna de match en ik in gesprek raakten. Niet letterlijk natuurlijk, dat afspreken na die first Hello! (it’s me ..) heb ik inmiddels wel afgeleerd. Op z’n minst wil ik weten wat zijn vader doet natuurlijk. Cruciale informatie in de beginfase van wat in het beste geval wel eens je lover for life zou kunnen worden. De match woont in een dorpje onder de rook van Amsterdam. Dat kunnen alle kanten van Amsterdam zijn natuurlijk, het is maar net hoe de wind waait als je het mij vraagt. Maargoed die gedachte laat ik maar even daar waar die was, in mijn hoofd. Met nog altijd dat iets te korte kapsel er bovenop.

Het is nou niet dat de match en ik elkaar snel zullen gaan ontmoeten. Ik heb nog wel even de tijd om uit te vissen waar de rook van Amsterdam naartoe waait. Voordat ik weer lijk op mijn profielfoto met het haar tot over m’n schouders zijn we zo weer een poos verder. Tenzij mijn tong in de tussentijd nog spontaan in aanraking komt met oortjes van een of andere voetballer.