De Pinokkio methode

Het is natuurlijk het mooiste om de stukjes op mijn log allemaal te kunnen plaatsen onder het kopje ‘easy reading’ (een beetje als ‘easy listening’ maar dan zonder muziek) gewoon lekker niets aan de hand stukjes. Ik hou daar zelf ontzettend van. Doen alsof er niets aan de hand is, dat is het fijnste. Dat alles altijd lekker oké is. En daar dan vooral zelf ook in geloven, dát is het allerfijnste. Alles is oké olé olé.

Maar hé. Alles is niet altijd ok. Niet nee. Met mij niet en met de rest van de wereld vaak ook niet. Ja dat valt even knap tegen hé. Maar ja. Zo is het dus. Gewoon even niet ok.
Ik ben het ook een beetje zat om altijd maar ‘goed’, ‘prima’, ‘leuk’ of ‘lekker!’ te roepen als men vraagt hoe het gaat. Natuurlijk, het is lekker makkelijk, je bent er vanaf en vervolgens kan de ander ook nog even roepen hoe geweldig het allemaal gaat en dan ben je weer helemaal bij. De, zoals ik het noem, Pinokkio methode. De Pinokkio methode is in 99,9% van de gevallen doen alsof en dus een leugen. Een leugentje om bestwil, daar kan ik wel wat mee en daarom hanteer ik de Pinokkio methode regelmatig bij de vraag hoe het met mij gaat. Vanwege haast, geen zin of niet de juiste tijd, niet de juiste plaats om het eens even lekker over mezelf te gaan hebben. Soms moet je weten wanneer je beter je mond kunt houden.

Maar de liedjes die spelen in mijn hoofd zijn niet altijd van het genre easy listening. Er komt nog wel eens wat soul voorbij, op roerige dagen wat rock maar op dit moment blijf ik een beetje hangen in de blues. Het is zoals het is. En ik heb even niet de behoefte het mooier te maken. Pinokkio wil ook wel eens weten hoe hij eruit zal zien na een nosejob.