Punt.

Nou ja, we deden dan zo maar wat gezellige dingen samen, zonder verplichting en alleen denkend aan vandaag en morgen. De man waarvoor ik m’n hart voorzichtig openstelde.

Alleen, zo bedacht ik me, dat was niet helemaal zoals ik het wilde. Ik wilde niet voorzichtig, stap-voor-stap. Eerder gaf ik al aan dat ik daar niet zo goed in was, alleen aan vandaag en morgen denken.

Ik ging met vakantie en dacht aan hem. Ook aan dat ik niet zo goed wist wat hij nou eigenlijk van mij vond. Als we elkaar zagen was het gezellig en voelde ik wel iets van zijn kant, alleen als we elkaar niet zagen was er ook helemaal niets. Stilte van zijn kant en een soort verlangen van mijn kant.

Terug van vakantie regelde ik een verrassing op een perfecte zomeravond. Ik huurde een sloep inclusief koude rosé, nam stokbrood met franse kaasjes mee. De perfecte zomeravond was bijna perfect. Hij genoot ook van het varen, ik miste bij hem alleen een gevoel dat hij de verrassing inclusief mijn aanwezigheid leuk vond.

De volgende dag dacht ik na over de liefde en ik vroeg me af of mijn wensen voor wat betreft de liefde te hoog gegrepen waren. Moest ik settelen voor minder?
Is mijn verlangen naar échte liefde, met vooral in het begin dag-en-nacht aan elkaar denken teveel gevraagd? Kun je nog ontzettende niet-zonder-elkaar-kunnende echte liefde verwachten nowadays?
Ik weet niet of het kan maar ik ga er wel voor.

En dat liet ik de man waarvoor ik m’n hart openstelde weten. En dat was dat. Punt.
Diana & The Surpremes wisten dat lang geleden al ‘You can’t hurry love’.