Time out
Nadat ik mij had verzoend met het idee om de vintage bikini’s uit eigen kast mee te nemen en mij niet meer hoefde te onderwerpen aan de bikini-pas-hell, kreeg ik mij toch een zin in die vakantie zeg! Ik herkende mijzelf totaal niet in deze voorpret. Ik ben namelijk helemaal geen voorpret type, ben meer het voor-stress-type. Andere jaren was ik al wéken voor de vakantie in de weer met to-do en to-bring lijstjes van al wat ik niet vergeten mocht. Zo niet dit jaar. Dit jaar was ik al helemaal zen vóór de vakantie. Verdacht. De vraag wie mij gedrogeerd had kwam wel in mij op maar hé, het voelde goed!
Het stoere ‘alleen reizen’ was niet zo stoer als het leek, maar dat vertelde ik de andere passagiers van deze vlucht niet natuurlijk. Het jonge stel naast mij in het vliegtuig op de heenweg negeerde mij volledig, ondanks mijn aanbod van kauwgum bij het stijgen en andere pogingen tot contact zoeken. Het jengelende kind in de stoel voor mij negeerde mij helaas totaal niet, hij hing de hele vlucht omgekeerd over de stoel gekke bekken te trekken en dat was voor mij weer moeilijk te negeren. Gelukkig duurde de vlucht maar twee uurtjes. Eenmaal aangekomen in Pisa stonden neef en zwager al te wachten om mij verder het Toscaanse landschap in te rijden alwaar ik zus en nichtje ook in de armen kon sluiten. Er wachtte mij een heerlijke week waarin niets moest en alles mocht. In Florence stonden we in de verkeerde rij om de Dom te bezichtigen, deze rij bleek voor de toren van Dom. Na 30 treden klimmen raakte neef in paniek en vluchtte naar beneden, zus holde er achteraan en terwijl ik dapper door probeerde te stappen sloeg bij mij de claustrofobie ook weer in als een bom waarna ik ook rechtsomkeert, struikelend over m’n eigen voeten naar beneden holde. Eenmaal buiten de Dom bleken neef en zus te zijn opgegaan in de menigte en zat er weinig anders op dan maar te wachten op een bankje. Zus en neef hadden zich via een zij-ingang aan weten te sluiten bij een groepje mensen die een rondleiding kregen in de Dom zelf en zwager en nichtje waren nog wel even aan het klimmen. Uiteindelijk heb ik de Dom alleen van de buitenkant gezien maar hé, ook dat was het bekijken waard!
Wel bezocht ik nog het Baptisterium San Giovanni, oftewel de doopkapel tegenover de Dom. Zelfs voor deze ongelovige ongelofelijk indrukwekkend. Ik kreeg bijna de behoefte de bijbel weer eens ter hand te nemen om me te verdiepen in al wat ik daar zag; het laatste oordeel, de hemelse hiërarchie, de Genesis, het leven van Christus en het leven van Johannes de Doper. Bijna, zei ik hé. Evengoed, bijzonder indrukwekkend.
Een paar dagen later bezochten we Vinci, het naar verluidt maar nooit bewezen geboorteplaatsje van Leonardo da Vinci. Wat een idyllische plek. Het mooiste moment beleefde ik terwijl ik alleen in het kerkje bovenin Vinci stond. Het was zo mooi dat ik er emotioneel van werd. In die stilte op die bijzondere plek brandde ik een kaarsje voor iemand die extra kracht kan gebruiken. Ik overdacht er mijn zonden niet, want dat is juist wat ik niet heb met het geloof. Ik vind niet dat ik vergeving zou moeten vragen voor de keuzes die ik gemaakt heb. Al waren het wellicht niet allemaal de juiste. Maar ik stond wel even stil bij de waarde van het leven en wat nu echt belangrijk is in het leven. Halleluja! Buiten bovengenoemd cultuur snuiven heb ik natuurlijk ook gewoon schaamteloos liggen zonnen in de vintage bikini’s, ben ik mij te buiten gegaan aan heerlijke Italiaanse specialiteiten (nee, niet alleen de pizza’s!) en slenterden we ook nog door het mooie Lucca en San Miniato.
Zo’n vakantie met kinderen is toch net even iets anders dan de vakanties die ik gewend ben. Dansen en sjansen in de plaatselijke disco zit er niet in, maar daar ben ik inmiddels toch vast ook écht wel te oud voor. Deze week was heerlijk ontspannen en ik heb genoten van het gezelschap van zusje, zwager, neef en nichtje. Zo’n weekje met motto ‘niets moet en alles mag’ was een heerlijke time out!
