De Pietertje
U hoort mij niet veel meer over dat voetballen hier maar ik zit er nog op hoor! Ik kan het zelf soms ook bijna niet geloven, dat ik mij aan een heuse voetbalclub heb verbonden en ik daar ook nog wekelijks aanwezig ben. Maar het is écht! Ongemerkt ging het heugelijke feit voorbij dat ik er al een jaar op zat. Dit had ik natuurlijk groots moeten vieren! Met familie, vrienden en last but not least de dames uit mijn team. Met bier en bitterballen want dat is zo’n beetje wat we daar doen natuurlijk; een klein beetje voetballen en daarna veel bier drinken en met bitterballen gooien. Ik hoor u denken ‘Ah! vandaar dat ze nog steeds bij de club zit!’. Nou mensen, dat zal ik niet ontkennen. Ik hou ook ontzettend van bitterballen natuurlijk.
Ik heb inmiddels aan alle toernooitjes meegedaan, van toernooitjes op de regenachtige vrijdagavond tot een zonnig zaterdagmiddagtoernooi, ik was erbij. Nou zal ik hier niet gaan beweren dat ik van grote waarde voor het team was, maar ik stond m’n mannetje! Of zoals meestal richting mij geschreeuwd werd ‘blijf bij je mannetje!’ (verwarrend, ik zag alleen maar vrouwtjes!). Ik heb de trainer en dames langs de lijn vaak keelpijn bezorgd, zoveel aanmoediging had ik nodig. En schreeuwen tegen mij geeft héél soms het gewenste effect, namelijk dat ik harder ga lopen of beter verdedig, maar meestal blijf ik als aan de grond genageld staan en hoor ik de trainer vanzelf roepen ‘kom maar efkes wisselen Pietertje!’, waarna ik afdruip richting kleedkamers.
Resumé: na dik een jaar meespelen als rechtsback of wat daar voor door moet gaan, wil ik nog steeds niet op dammen. Ondanks dat ik mezelf regelmatig de Pietertje van ons team voel. Ik kijk er nog wekelijks naar uit om een balletje te gaan trappen en ons record 3e helft hoog te houden!
